بخشی از میزگرد هالیوود رپیورتر با بازیگران مرد مطرح 2021

ترجمه:زهره رحیمیان

نیکلاس کیج، پیتر دینکلیج، اندرو گارفیلد، جاناتان میجرز و سایمون رکس در میزگرد هالیوود ریپورتر نظرات‌شان را درباره موارد مختلفی مانند بازیگری، خطرات سر صحنه، ترس نشان دادن آسیب پذیری به اشتراک گذاشتند.که بخشی از میزگرد را در ادامه می خوانید.

اگر شما استاد بازیگری بودید، اولین درسی که به هنرجویان خود می‌دادید، چه بود؟

.
پیتر دینکلیج :راه درست چیست، می دانید؟ یادم می‌آید که در کلاس بازیگری بودم و خیلی‌ها فقط به این دلیل که فکر می‌کردند بازیگری شاید راحت‌تر از زیست‌شناسی باشد، در کلاس‌ها شرکت می‌کردند و بنابراین، واقعاً امادگی نداشتند. احساس می کردم افرادی که دوست داشتند بازیگر شوند، واقعا مشتاق و آماده بودند، و ما چند استاد داشتیم که از نظر آماده سازی واقعاً سختگیرتر از بقیه رفتار می کردند. می‌گفتند که«اگر می‌خواهید اینجا باشید، با صد درصد خودتان اینجا باشید.» بنابراین این یک اصل است. تنبل نباشید،متوجه هستید؟»
.
اندرو گارفیلد :اولین درس باید درباره آزادی باشد و مرتبط با تحقیر ، به این معنا که به خود اجازه می دهیم در مقابل یک سری افرادی که نمی خواهیم در مقابل شان شکست بخوریم، زمین بخوریم. چنین حرفی را می‌زنم شاید به این خاطر که احساس می کنم این سفر من در ۲۰ سال گذشته بوده است. من در مورد خودم به عنوان یک نوجوان ۱۷ ساله فکر می کنم که سعی کردم کار (بازیگری) را درست انجام بدهم. من در مورد خودم به عنوان یک فرد ۳۸ ساله فکر می کنم که سعی می کنم کار را درست انجام بدهم. وقتی سعی می‌کنم کار را به درستی انجام دهم، ماحصل کارم را نیمه‌درست می‌بینم، و وقتی به خودم اجازه می‌دهم انسان باشم و انگیزه‌هایم را دنبال کنم و به خودم اجازه اشتباه می‌دهم، در نهایت به جایی بسیار جالب‌تر و بسیار زنده‌تر می‌رسم. بنابراین، برای من، فکر می‌کنم نخستین درس ایجاد فضا است، اول از همه، احتمالاً یک ظرف، یک زمین بازی، که در آنجا همه ما می‌توانیم بچه‌های بازیگوش باشیم ،احمق باشیم و در این نوع پویایی از یکدیگر حمایت کنیم.
 

گفتیدکه آسیب پذیری بازیگر خوب را می سازد ولی این خصوصیتی است که مخصوصا به آقایان یاد می دهیم تا آسیب پذیر نباشند. چطور توانستید خودتان نقطه ضعف‌تان را بیابید؟

نیکلاس کیج: یک شب کسی همین سوال را درباره کهن الگوی مردانه از من پرسید. در فیلم خوک که من بخاطرش در این میزگرد حضور دارم، مردان فراوانی بودند.کسی پرسید: ” از دیدگاه مردانه چه چیزی را می خواستید نشان بدهید ؟” گفتم نه از بُعد مردانه، بلکه از دیدگاه فردی می بینم.من فکر می کنم شما می توانید این کاراکتر باشیدشاید من هم بتوانم. گمان می کنم شاید بتوانم بت دیویس در فیلم همه چیز درباره ایو باشم. منظوراین است که جنسیت را کنار بگذارید و کاری کنید تا مردم به یک یا چند طریقی با شخصیت ارتباط برقرار کنند. پس زن یا مرد بودن مهم نیست. هیجان است.

در این میزگرد بخاطر نقش بت دیویس در فیلم همه چیز درباره ایو مقابل شما نشستم.

کیج: بهت خواهم گفت. در تمام طول زندگیم بت دیویس در فیلم همه چیز درباره ایو بودم. این اتفاق افتاد.

جاناتان میجرز:الان با مرور بازی شما در ذهنم ، در نقشی(که در خوک) داری سوگوار هستی. آیا حرفم منصفانه است؟

کیج:کاملا

جاناتان میجرز: فکر نمی کنم که عزاداری، جاه طلبی، عشق و انتقام جنسیت داشته باشد. یعنی با عرض تاسف همه می توانیم ریش بگذاریم و در الگوی مردانه فرو برویم.

پیتر دینکلیج: همه چیز به ریش و سیبیل برمی گردد.

میجرز: و تا حد زیادی به شانه ها. منظورم این است که مریل استریپ در مصاحبه ای گفته هدفش این است که مردی سفیدپوست از او قدردانی کند و اجرای او از هر شخصیتی را درک کند. فکر می کنم این هدف هنرمند است. برگردیم به کلاس، همیشه جواب مثبت ندهید، شما بازیگرمرد هستید، پس کارهای مردانه انجام بدهید، اگر زن هستید، کارهای زنانه انجام بدهید. 

دینکلیج: وقتی فیلمی تاریخی بازی می کنید ، باید از جنسیت نقشها بیشتر آگاه باشید. سیرانو در دهه اول 1600 اتفاق می افتد. که نویسنده مردی در اواخر دهه 1800 آنرا نوشت، پس شخصیت زن را ایده الیستی نوشت  و او را پشت شیشه گذاشت، شبیه خیلی از شخصیتها. ولی اگر نمایشنامه ادموند روستان را با دقت بخوانید این چیزی نبود که ادموند می خواست. شما فقط با تصور جنسیت های نقش آنها را بازی می کنید. ولی اگر مخصوصاً در مورد ما (فیلم سیرانو) آن را نادیده بگیرید، اقتباس کننده ما زن بود (اریکا اشمیت، همسر دینکلیج ، موضوع جنسیت در سیرانو نیست و بطور عجیبی جنسیت برای شخصیت ها معنی ندارد.

سایمون رکس: به عنوان یک مرد بزرگ شدن در غرب، طوری است که به ما اجازه نمی دهند آسیب پذیر باشیم. این ویژگی درون ما است. درباره موضوع آسیب پذیری، تمام نقشهایی که این دوستان و از جمله خودم بازی کردیم، فکر می کنم همان آسیب پذیری مرد بود. و به عقیده من این قدرت را نشان می دهد. توجیهی است که چرا فیلمی ارزش دیدن دارد. خیلی طول کشید تا به جایی برسم که بتوانم آنچه ملکه ذهنم شده بود را رها کنم و آسیب پذیری نشان دهم

کیج: چارلز برانسون در فقر بزرگ شد، تا جاییکه مجبور بود در دبستان لباس خواهرش را بپوشد. خیلی فقیر بود. هیچ پولی نداشت. مجبور بود در لباس دخترانه به مدرسه برود. نتیجه این را در فلسفه اش می بینید، بازی قوی او در روزی روزگاری در غرب را . فکر می کنم درباره این موضوع دارید صحبت می کنید. مجبور بود هرکاری بکند که متعادل باشد… چیزی که سایمون درباره بزرگ شدن در غرب گفت و چیزی که یاد گرفتیم، حتی در اکثر جاهای آسیا، در ژاپن یا کره، اگر مردی گریه کند خیلی ها این را به حساب ضعف می گذارند. ولی فیلمهای عالی ای از ژاپن دیدم مثل پسر کو ندارد نشان از پدر ساخته هیرو کازو- کُریدا و شما در این فیلم یک مردی قوی و بی نظیر ژاپنی را می بینید که گریه می کند. و واقعاً مجذوب می‌شوید.