پای ایستادن ندارم

دکتر علی رفیعی که از سال‌های دور همکاری‌های متعددی با پرویز پورحسینی داشته است، در پی درگذشت این هنرمند، با نگارش نوشتاری، از اندوه خود سخن گفت؛ اندوهی که پایِ ایستادن را از او گرفته و چشمان او را اشک‌بار ساخته است.

به گزارش ایسنا، این هنرمند صاحب‌سبک تئاتر در این یادداشت نوشته است:

«اواسط دهه‌ی چهل، طی یکی از سفرهای تابستانه از فرانسه به ایران، دوستی‌مان بیرون از تآتر شکل گرفت؛ تداوم این دوستی را تاتر پیش برد و استحکامش را شخصیت منحصر به فرد و اخلاق و نظم حرفه‌ایِ این شخصیتِ بی‌نظیر.
از آن زمان تا امروز و از امروز تا پایان، پرویز پورحسینی برای من نمونه‌ی کامل نظم، اخلاق، وجدان حرفه‌ای و عشق به بازی کردن بوده و خواهد ماند.
بعد از نخستین اجرای صحنه‌ای‌ام - «آنتیگونه» - با دانشجویان تآتر دانشگاه تهران، تا بروز انقلاب، من در تاتر شهر مستقر شدم و «گروه بازیگران شهر» را با بهترین بازیگران جوان و حرفه‌ای تشکیل دادم. در سه نمایش حرفه‌ای و پی در پی، پرویز پور حسینی - که بازیگر ارشد آن گروه بود - در سه نقش مهم نقش‌آفرینی کرد.
بعد از انقلاب، به محض این‌که فرصت به صحنه رفتن یافتم، بازهم از موهبت حضورش برخوردار شدم. پرویز یکی از نقش‌های اصلیِ «یادگار سال‌های شن» را بازی کرد.
او از نادر هنرپیشه‌هایی‌ست که هم کارگردان از همکاری‌اش لذت می‌برد و بهره می‌گیرد و هم امنیت و دلگرمی وافری نصیب سایر بازیگران گروه می‌کند.
کم هستند هنرپیشه‌هایی که در طول ماه‌ها تمرین، شوق و اشتیاقی که پرویز در منِ کارگردان ایجاد می‌کرد، ایجاد کنند؛ و کم هستند هنرپیشه‌هایی که پس از ماه‌ها تمرین و خستگی، شور و اشتیاقی که پرویز هنگامِ بازی در برابر تماشاگران داشت، همچنان داشته باشد.
و با این پیشینه، پای ایستادن از من رفت، وقتی خبر را شنیدم؛ تکیه بر دیوار، از غم نشستم، تنها، و گریستم... و هنوز می‌گِریَم...
او یکی از سرمایه‌های بزرگ هنرهای نمایشیِ ما بود و فقدانش ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای صحنه‌های ما.»

پرویز پورحسینی، بازیگر تئاتر، سینما وتلویزیون صبح روز جمعه 7 آذر ماه بر اثر ابتلا به کرونا در سن 79 سالگی در بیمارستان درگذشت.