نزهت بادی
دنیای تصویرآنلاین-:فرامرز قریبیان را غالبا در هیات مردی خاموش، در خود فرو رفته و تک افتاده اما معترض و جسور و شورشی به یاد می آوریم که با آن چهره عبوس، چشم های نافذ و اخم مدامش با مردان سرسخت وسترن نسبت و قرابت پیدا می کند که انگار او نیز همواره می دانست که دورانش به زودی به پایان می رسد و عصر مردانی که به اصول شخصی شان پایبند می مانند، خاتمه می یابد.
قریبیان حتی وقتی جوان بود و ستاره بی افول سینمای حادثه محور که با حرکاتی تند و تیز و واکنش های تهاجمی از پس مردان خشن پیرامونش برمی آمد و شکست ناپذیر می نمود، باز هم اندوه و رنجی در چهره ساکتش موج می زد که گویی در سینه آن مرد بزن بهادر ما قلبی شکسته می تپید. گویی هرچند در انتهای مبارزه اش پیروز می شد و نابکاران را از پای می انداخت اما چیزی از تنهایی اش کم نمی شد و درنهایت قهرمان خسته ما به گوشه غم انگیزش بازمی گشت که کسی انتظارش را نمی کشید. بعدها هر چه از عمرش گذشت و قدرت بدنی و چابکی و تحرکش را بیشتر از دست داد و از دوران شور و عصیان جوانی اش فاصله گرفت و پیرتر شد، بر جنبه های تک افتادگی و رنجی که مرموز و جذابش می کرد، افزودتر شد و خوداگاهی اش نسبت به افول ارزشهای قهرمانی در عصر جدید به حس ناکامی و سرخوردگی اش جلوه های عمیق تر و دلتنگ کننده تری بخشید. حالا با پیرمرد محترم، جاافتاده، دنیادیده ای روبرو بودیم که می کوشید در برابر جامعه پر از تیرگی و تباهی ته مانده اصالت و غرور و عزت نفس گذشته اش را حفظ کند و همچنان بر اصول فردی اش پایبند بماند و روحیه شورشی و اعتراضی اش را حفظ کند.
از این جهت فرامرز قریبیان شمایلی از آخرین بازماندگان از نسل قهرمان های سازش ناپذیری را تداعی می کند که زمانه و اقتضائاتش نمی تواند تغییرشان دهد و حضورشان یادآور دوران باشکوهی است که هنوز چیز باارزشی برای مبارزه و زخم برداشتن و مردن وجود داشت.