آرین وزیردفتری با «بی ر ویا» در جشنواره ونیز حضور دارد که در بخش Horizons Extra دیروز به نمایش درآمد. وزیر دفتری پیشتر فیلم های کوتاهش در جشنواره های کن، پوسان، بروکسل حضور داشته و عضو کمپ استعدادیابی برلیناله بوده است.
وزیردفتری به ورایتی می‌گوید:« من به عنوان فیلمسازی خود آموخته شروع کردم و سال‌ها بعد به مدرسه فیلمسازی رفتم. تجربیات بین المللی من واقعا کمکم کرد. من فضای حرفه ای جهانی را بیشتر شناختم، آموختم در جشنواره های جهانی چه می گذرد، چطور فیلمها انتخاب و پخش می شوند.»
.
ـ«فیلمها و فیلمسازان فراوانی در دنیا وجود دارد. بنابراین می دانستم اگر بخواهم در عرصه بین المللی به موفقیت دست پیدا کنم، باید واقعا موضوع خاصی داشته باشم تا درباره ش فیلم بسازم. چنین تجربیاتی من را محکم تر کرد.»
.
وزیردفتری از کلیشه های پیرامون سینمای ایران آگاه است.
«ما فیلمسازان بزرگ زیادی داریم که در درام های واقع گرای اجتماعی تخصص دارند. مخاطب و بازار به آن عادت کرده اند. اما فیلمسازان جوان به سبک های دیگر نیز علاقه مندند.»
.
«برای مثال، من در محاصره کلی دی وی دی بزرگ شدم، سپس در دبیرستان گروهی خوره فیلم بودیم. تمرکز ما روی اسکورسیزی، پولانسکی، برگمان و فلینی بود . این تاثیر زیادی روی من گذاشت.»
این فیلمساز جوان می‌گوید: «سعی می‌کنم فیلم‌هایی بسازم که میراث سینمای ایران را با فیلم‌های غربی که با آنها بزرگ شده‌ام مرتبط کند. برای ساختن «بی رویا»، «بچه رزماری»، «مالهالند درایو» و «پرسونا» را در ذهن داشتم، اما «شاید وقت دیگر» ساخته بهرام بیضایی بزرگ را نیز در نظر داشتم.»
«بی رویا» از چشم انداز یک زن روایت می‌شود.
وزیر دفتری می‌گوید:«زمانی که فیلمنامه را می نوشتم واقعاً سعی کردم تجربیات زنان اطرافم را جمع آوری کنم. به زنانی که سعی در مهاجرت داشتند و پس از آن دچار بحران هویت شدند و یا زنانی که مجبور به کنار گذاشتن برنامه های دیگرشان شدند، گوش دادم. من همچنین سعی کردم تا جایی که می توانم بازخورد زنانه را در مورد فیلمنامه ام بگیرم. من می دانم که تماشای بی رویا بر اساس جنسیت ِتماشاگر می تواند تجربه ای کاملاً متفاوت باشد. تماشاگر مرد اغلب سعی می کند فیلم را به عنوان یک داستان عینی(objective) درک کند و مانند یک پازل معمایی حل کند. برای زنان، این بیشتر یک تجربه روایی است. زنان به دلیل تجربیات مشترک واقعاً با رویا همذات پنداری می کنند.»