ترجمه:اردوان وزیری
ورایتی( پیتر دبروژ):در مثلث غم اولین فیلم انگلیسی زبان روبن اوستلند که به شکل شریرانه‌ای بامزه و سرگرم‌کننده است خبری از هیچ‌کدام از کاراکترهای مشابه اثر قبلی او مربع که در سال 2017 موفق به دریافت نخل طلا شد نیست اما او از همان تاکتیک‌های مشابه برای خلق موقعیت‌های به‌شدت دشوار و معذب‌کننده برای آدم‌هایی بهره می‌گیرد که به واسطه موقعیت ممتاز خود بیش از حد در رفاه و آسایش به سر می‌برند.این یک استراتژی بونوئلی مثل فیلم جذابیت پنهان بورژوازی است که اوستلند از طریق آن به متخصص تراز اول و درجه یک سینمای هنری بدل شده است.تئوری عملی او در این فیلم که در گرماگرم بحث و جدل‌هایی درباره کاپیتالیسیم و کارل مارکس شناور شده این است که زیبایی یک نوع پول و ارز فوق‌العاده بی‌ثبات و ناپایدار مثل کریپتو است که هر لحظه می‌تواند سقوط کند یا از بین برود.اوستلند برای این‌که تئوری‌اش را در بوته آزمایش قرار دهد یک کشتی تفریحی فوق مجلل را به ته دریا می‌فرستد و به نظاره رفتار نجات‌یافته‌گان این حادثه که در یک جزیره غیرمسکونی گرفتار می‌‌شوند می‌نشیند.در این‌جا یک ساعت رولکس هیچ ارزشی ندارد اما ممکن است به گرم شدن کمک کند.نکته قابل توجه درباره اوستلند این است که او باعث می‌شود بخندید اما در عین حال شما را به فکر وامی‌دارد.دقتی وسواس‌‌آمیز در شیوه بنا کردن،کنار هم چیدن و اجرای صحنه‌ها وجود دارد.اول “مربع“ و بعد “مثلث“.فرقی نمی‌کند اوستلند کدام‌یک از اَشکال هندسی را دست‌مایه کارش قرار می‌دهد،این ما هستیم که باید دنیا را متفاوت ببینیم.
گاردین(پیتر بردشا):فیلم جدید اوستلند یک طنز اروپایی خام‌دستانه،فاقد ظرافت و بینش غیرمنتظره جاری در فورس ماژور یا قدرت و استحکام مربع که اثری خیره‌کننده راجع‌به جهان هنر بود به شمار می‌رود.از سوی دیگر با سر و صدایی بیش از حد و کر کننده بر طبل مخالفت با ظلم و بی‌رحمی اَبَر ثروتمندان جهانی می‌کوبد،به مخالفت با فرهنگ مبتذل مد می‌پردازد،بر پوچی و بیهودگی اینفلوئنسرهای شبکه‌های اجتماعی می‌تازد و به خودش تبریک می‌گوید.اوستلند ابتدا با زیرکی، غرابت ساختار این شهر شناور و این‌که اضطراب و نگرانی ساکنان آن چگونه به سمت بیرون منعکس و در شکل فیزیکی محیط اطراف آن‌ها مثل دیوارها،عرشه و استخر متبلور شده است به مخاطب انتقال می‌دهد.ولی ما بعدا در طنز و هجویه‌هایی واقعا خسته‌کننده و دست‌دوم و کلیشه‌های کارتونی گیر می‌افتیم.این یکی دیگر از فیلم‌هایی است که هدف‌شان گفتن چیزهایی است که شما از قبل می‌دانید و برای این کار از روش‌های کمدی بهره نمی‌گیرد یا اصالت و ابتکاری هم در بیان آن‌ها وجود ندارد.