ستاره می‌ماند

ارغوان اشتری

 هدیه تهرانی بازیگرِ ستاره است. بازیگری که راه و رسم ستاره بودن را می‌داند اما به سبک و قواعد خودش. ستاره‌ای که واجد تمام ویژگی‌های یک ستاره کلاسیک است و بازی‌هایش «آن» دارد. او که در دهه هفتاد به چهره محبوب سینمای ایران تبدیل شد قواعد خودش را همیشه داشته است. خودش را خرج هر نقشی نمی‌کند، گزیده انتخاب می‌کند و علی‌رغم حضور کمی که در فضای مجازی دارد، در دل جوانان هم جای خودش را باز کرده است.

مریم در «سلطان»، هستی در «قرمز»، سیما در «شوکران»، رویا در «کاغذ بی‌خط»، ماهی در «اسرافیل»، مژده در «چهارشنبه سوری»، آبان در «روزهای نارنجی» و حالا زیبا فخری در «هم‌گناه». هدیه تهرانی معمولا ایفاگر نقش زنانی است که در چارچوب جامعه سنتی می‌خواهند استقلال خود را حفظ کنند. این‌جا او تاوان انتخابی اشتباه را می‌دهد، دختری که دلداده پسر اشتباهی شده و به خاطر او قید خانواده‌اش را هم زده ولی به سرانجام خوبی نرسیده و حالا باید تنها پسرش را بزرگ کند و تن به انتخاب اشتباه دیگری ندهد. او راننده وانت است و هنوز درگیر مزاحمت‌های همسر سابقش که آشنایی‌اش با آرمان دربندی، پسری جوان و متمول زندگی او را دگرگون می‌کند و اتفاقات بعدی این عشق را دچار فراز و نشیب‌هایی دیدنی می‌کند که به رغم کلیشه بودن جذاب است.

هدیه تهرانی استاد ایفای چنین نقش‌هایی است. زنان مقتدر و جدی که احساسات کمی به خرج می‌دهند. او در قالب زیبا زنی که چندسال از آرمان بزرگتر است، در «هم گناه» بازی کنترل شده‌ای را از خودش نشان می‌دهد، احساسات کمی در بازی بی‌کلامش بروز می‌دهد و در مقابل با آرمان برون‌گرا با بازی محسن کیایی شیمی جذابی را می‌سازد و آن‌ها داستان فرعی اما جذاب عاشقانه سریال را رقم می‌زنند.

زیبا با بازی تهرانی باعث می‌شود مطمئن شویم او بهترین انتخاب ممکن برای نقش بوده است. مصطفی کیایی تا جایی که درام اجازه داده از بازی و ویژگی‌های هدیه تهرانی بهره برده است و هرچه داستان پیش می‌رود، زوج آرمان و زیبا جذابیت‌شان بیشتر می‌شود و محسن کیایی و هدیه تهرانی بهتر زیر و بم بازی‌های یکدیگر دست‌شان می‌آید تا جایی که به جذاب ترین زوج «هم گناه » تبدیل می‌شوند.

هدیه تهرانی بازیگری است که هنوز در اوج است و تمام نشده، گذر سال‌ها بر صورتش نقش و نگارش را انداخته است اما کماکان با همان تک نقش‌هایی که بازی می‌کند (مانند لی‌لی در «بی‌همه‌چیز» که هنوز به نمایش عمومی درنیامده)، تماشاگر را غافلگیر می‌سازد و زیر پوست بازی‌های به ظاهر سردش زندگی جریان دارد.