بایگانی‌ها

موجز و موثر…

موجز و موثر...
موجز و موثر...

مرسده مقیمی: «قورباغه» در نگاه اول بیشتر سریالی مردانه به نظر می‌رسد و حتی اگر بخواهیم به تعداد سکانس‌ها توجه کنیم، قطعا سکانس‌های تماما مردانه بر حضور زنان غلبه دارد اما زنانِ «قورباغه» با وجود حضور کوتاه‌تر هم کلیدی‌اند هم با اجرای درست و دقیقی که دارند موفق می‌شوند بیشتر از مردان قصه به یاد بمانند.

مرور نقدهای منفی و مثبتی که در طول پخش «قورباغه» درباره این سریال نگاشته شد، نشان می‌داد تنها نقطه وفاق حداکثری بازی سحر دولت‌شاهی است. او که یک بار ابتدای سریال پیدایش می‌شود و یک بار اواخر سریال و در قسمت‌هایی به کلی حضور ندارد، تو گویی انگار او اصلا بازیگر مهمان تک اپیزودی بوده و از سریال خارج شده است! ولی با این وجود موفق می‌شود به عنوان کاراکتری مهم و محوری خودش را در ذهن مخاطب ثبت کند.

پیچیدگی‌ها و البته بامزگی‌هایی که کاراکتر فرانک در متنی که هومن سیدی نوشته، دارد؛ دست دولت‌شاهی را باز گذاشته تا در همان حضور کوتاه بتواند ارائه متفاوتی داشته باشد از شخصیتی چند وجهی که هم باهوش است هم در عین حال خل‌وضع، هم عاشق است هم متنفر، هم لوس و احساساتی است هم کل‌شق و دیوانه؛ هم می‌خواهد برای به دست آوردن دل رامین به عشوه و دلبری متوسل شود هم اعصاب این کارها را ندارد! و مجموعه این تضادها از او شخصیتی عجیب و در عین حال بامزه و فراموش‌نشدنی می‌سازد.

دولت‌شاهی که در این سال‌ها با ارائه نقش‌های متفاوت موقعیت‌اش را به عنوان یکی از بازیگران مهم سینمای ایران به ثباتی قابل قبول رسانده است در «قورباغه» موفق می‌شود وجه تازه‌ای از توانایی‌اش را در ارائه نقشی نامتعارف به نمایش بگذارد. او با حضورش در قسمت‌های ابتدایی مخصوصا وقتی مخاطب هنوز به طور مشخص نمی‌دانست با چه چیزی طرف است و واکنش‌ها به «قورباغه» به شدت متناقض بود، توانست به عنوان مهره‌ای کلیدی در جذب مخاطب عمل کند.

او که عمده رویارویی‌اش در «قورباغه» با صابر ابر است، مهارت و توانایی ابر در بازیگری را هم به بازوی قدرت خود بدل می‌کند تا بده بستان‌هایش با او در مقام پارتنر به بخش‌های تماشایی «قورباغه» تبدیل شود، هرچند که شاید نگاه بازیگوشانه و نامتعارف هومن سیدی در خلق این شخصیت گاهی فرانک را به کاریکاتور نزدیک کند اما او از این کلاژی که از یک پزشک عجیب و غریبِ عاشق پیشه در دست دارد موفق می‌شود ارائه‌ای قابل توجه داشته باشد و آن را با تمام ویژگی‌های عجیب‌اش برای مخاطب ملموس کند و این دستاورد کوچکی برای یک بازیگر زن که فضای زیادی هم قصه در اختیارش نگذاشته، نیست.