حدیث جان بزرگی
دنیای تصویرآنلاین-«متری شیش و نیم» در انتخاب سوژه پیشروترین فیلم جشنواره فجر سی و هفتم بود چرا که سازنده اش شرایط ملتهب ایران امروز را در بستر کلان شهر تهران به خوبی روایت می کند؛ از این حیث که پرده هایی از جلوی چشم طبقه متوسط روبه بالا برمی دارد و جغرافیا و افرادی را که ممکن است افراد در طول زندگی شان ندیده باشند به وضوح در فیلم خود نشان می دهد. سعید روستایی همچنین با جسارت تمام، کلیشه های جاری پلیس ایرانی را در ذهن مخاطب می شکند. او تصویر ربات گونه ی کلیشه ای پلیس و نیروی انتظامی را در سینمای پس از انقلاب پاره می کند و به جای آن تصویر جدید خود را ترسیم می کند. در این راستا پیمان معادی در نقش پلیس نیروی انتظامی با شمایلی شبیه نادر «جدایی نادر از سیمین» اما با جذبه و کاریزمایی بیش از شخصیت نادر در آن فیلم- یکَه تازی می کند. دیالوگ های او چنان به خوبی نوشته شده که در دهان پیمان معادی به درستی می چرخد و مخاطب را مقهور خود می کند. دو پلیس دیگر با بازی هومن کیایی و مازیار سیدی نیز با بازی درخشان خود صحَه بر امر شخصیت پردازی پلیس آگاهی توسط سعید روستایی می کنند.
اما فیلم در یک سوم میانی دچار افت کیفی لحن می شود. درامی که به شدت واقعگرایانه روایت می شد یکباره در دام سانتی مانتالیسم می افتد و بالطبع این امر بر بازی ها نیز تأثیر خود را می گذارد. از بازی به شدت دقیق و درست نوید محمدزاده به عنوان یک قاچاقچی که در رأس هرم قاچاقچیان قرار دارد به هیچ عنوان نمی توان غافل شد. اگرچه رنگ آمیزی شخصیت او هم در اواخر داستان در دام همان سانتی مانتالیسم می افتد اما خود نوید محمدزاده وزنه بزرگی برای ایجاد کاریزمای این شخصیت است. مهمترین اتفاقی که در مورد بازی نوید می افتد این است که او علی رغم تصویر نسبتاً خشنی که از خود در فیلم هایش نشان داده، اینجا یک قاچاقچی جذاب است. از او نمی هراسیم بلکه به او تا حدَی هم حق می دهیم و با فرجامی که در فیلم برایش رخ می دهد می توانیم گریه کنیم. فرجام او به عنوان یک سرکرده قاچاقچایان پایتخت حتی پلیس تعقیب کننده اش (پیمان معادی) را نیز متأثر می کند و این تصویری است که شاید تا بحال در هیچ فیلم پلیسی ایرانی دیده نشده و نقطه عطف کار روستایی به عنوان یک فیلمساز است. در طول فیلم، نقش زنان کمرنگ تر از فیلم قبلی کارگردان- ابد و یک روز- است. زنان به شکل اپیزودیک در طول کار نقش دارند اما نقششان مؤثر است. بخصوص بازی هایی که از چهره های ناشناس در فیلم دیده می شود دیدنی است. روستایی بیشتر از هر چیزی استاد بازی گرفتن از بازیگران و نابازیگران است. به نظر می رسد او نیز در کنار چند فیلمساز مطرح نسل جوان سینما، بازیگران فیلمهایش را به سوی جایزه های مهم سوق می دهد.