همه ما انسان‌ها می‌دانیم و آگاه هستیم که پایان این دنیای فانی تنها با مرگ امکان‌پذیر است. اما گاهی بعضی از آدم‌ها پا به جهان می‌گذارند تا کارهای بزرگی را انجام بدهند و پس از پایان ماموریت‌شان، رفتن آنها به هر شکل و به هر شیوه‌ای برای ما سخت و جانکاه است.
ارشا اقدسی در زمره چنین افرادی بود. او از جمله کسانی بود که شاید تا آخر عمر از نبودش حسرتی تمام وجودمان را در بر گیرد: به شیوه زندگی او، به نگاهش به جهان هستی و به کارهایی که در ذهن داشت و در مدت کوتاهی که خداوند متعال به وی عمر داد به سرانجام رساند نگاه کنید.
شاید خیلی از آدم‌ها به این کره خاکی بیایند و بروند و هیچ اتفاقی در کره زمین نیافتد.اما آدم هایی چون ارشا اقدسی نگاهی درخشان دارند. همواره با خودشان یک ماموریت زیبا را حمل می کنند و تا زمانی که این ماموریت برای شان به سرانجام نرسیده باشد، جهان را ترک نخواهند کرد.
قطعا مرگ ارشا اقدسی برای همه دوستانش بسیار سخت و دشوار است، اما ارشا اقدسی کسی بود که آرزوهایی برای خود ساخت و به همه این آرزوهایش رسید و با کوله باری از اتفاقات خوب این سرزمین را به مقصد ابدی ترک کرد.
ما باید قدردان ارشا اقدسی ها در زمان حیات شان باشیم. ما باید ستایش گر آنها باشیم در زمانی که حال شان خوب است.
اگر حواس مان به این گنجینه ها نباشد ممکن است روزی همانند امروز حسرت دوباره دیدن‌شان به دلمان بماند. و هفته ها و ماه های ما را تبدیل به کابوس کند.
من بسیار خرسندم که در زمان حیات ارشا اقدسی ، اتفاقی که او دلش می خواست همیشه اتفاق بیافتد و همانا دیده شدن رشته بدلکاری در جشن ها و جشنواره های سینمایی بود، توانستم بخش بزرگی از آن را در جشن حافظ میسر کنم.خدا را شاکرم چون همیشه ارشا مهم ترین دغدغه اصلی خود را به رسمیت شناختن رشته بدلکاری در جشن ها و جشنواره های ایران بیان می کرد. من خوشحالم که در جشن حافظ توانستیم این اتفاق را به رسمیت بشناسیم.
من برای ارشا اقدسی ناراحت نیستم، ما باید برای خودمان ناراحت باشیم که گنجینه ارزشمندی مانند ارشا اقدسی را از دست دادیم.
ما مردم، و دولتمردان مان باید بدانند وقتی که درختی تنومندی در این خاک رشد می کند و می بالد و میوه های درخشانی می دهد ، زمانی که این درخت آسیب ببیند و از ریشه خارج شود، جایگزین درخت پربار کار سختی است. واقعیت این است که آدم هایی موثر که افراد ارزشمند و در رشته های مختلف صاحب نظر هستند، قابلیت تکثیرشان وجود ندارد. باید یاد بگیریم در زمان حیات آنها به خواسته های شان توجه کنیم، به آنها حسادت نکنیم و سعی کنیم برای سرزمین مان انها را حفظ نماییم. زیرا هر باری که یکی از آنها را در این سرزمین از دست بدهیم شاید یک قرن یا قرن ها طول بکشد جایگزینی برای شان پیدا شود و
ارشا قدسی از نظر من فردی است که پرچم دار حوزه خودش بود. کم پیش می آید انسانی مانند ارشا اقدسی پا به این کره خاکی بگذارد که پرچم دار حرفه خود باشد
و سعی کند حرفه خود را ارتقا بدهند به جای آنکه دنبال ارتقای شخص خودش باشد.
در پایان به کسانی که می دانند ارشا اقدسی چه گوهر گرانبهایی در رشته خودش بود و به خانواده اش تسلیت می گویم و امیدوارم بتوانیم آدم های ارزشمند این سرزمین را قبل از مرگ شان خوشحال کنیم.