مازیار وکیلی
روز قرعه‌کشی جام جهانی است، مهم‌ترین روز فوتبالی و ورزشی ایران. قرار است شبکه سه سیما مراسم قرعه‌کشی را با حضور مجری نورچشمی در قالب یک ویژه برنامه به صورت زنده پخش کند. جدای از سانسورهای همیشگی مراسم (علی‌رغم پوشیده بودن لباس‌های مجریان زن برنامه) مجری نورچشمی و مهمان‌هایش اعصاب خردکن هستند. دو بازیکن درجه چندم سرخابی به عنوان کارشناس در برنامه حضور دارند که نمی‌دانند کلینزمن مدت‌ها است سرمربی آمریکا نیست و کانادا نمی‌تواند در گروه ایران قرار بگیرد چون پیش از این ایران با آمریکا هم گروه شده است. مجری هم اوضاع بهتری ندارد و جدای از این‌که می‌کوشد کاملاً تصنعی هیجان به برنامه تزریق کند از ارائه اطلاعات درست به بیننده هم عاجز است. چنین برنامه آشفته‌ای ناخودآگاه ذهن تماشاگران را می‌برد به چهار سال قبل. به برنامه ساده و جذابی که عادل فردوسی‌پور با حضور لوئیز فیگو ساخته بود. بیخود نبود که بعد از پخش ویژه برنامه مراسم قرعه‌کشی جام جهانی فضای مجازی پر شد از تصاویری که این دو برنامه را با هم مقایسه می‌کردند. بالا عکس فردوسی‌پور در کنار لوئیز فیگو افسانه‌ای به چشم می‌خورد و پایین تصویر مجری نورچشمی کنار بازیکنان درجه چندم سرخابی. همین اجرای تصنعی کافیست تا تماشاگر متوجه شود چرا برنامه مجری نورچشمی با این همه تبلیغ و پروپاگاندای رسانه‌ای یک دهم نود فردوسی‌پورهم مقبولیت ندارد.
مشکل فقط برنامه مجری نورچشمی نیست. تمام برنامه‌های صدا و سیما و تمام گزارشگران ورزشی این سازمان هم اوضاع بهتری ندارند و هم‌چنان می‌کوشند عادل فردوسی باشند. لذت فوتبال که مخصوص فوتبال‌های خارجی است با تقلید از فردوسی‌پور آیتم می‌سازد و برنامه شب‌های فوتبالی که می‌کوشد شبیه نود جنجالی و جذاب باشد به گرد پای برنامه فردوسی‌پور هم نمی‌رسد. حتی گزارشگران فوتبال‌های داخلی هم می‌کوشند با تقلید از عادل فردوسی‌پور فوتبال‌ها را با ارائه انواع و اقسام اطلاعات و حواشی گزارش کنند، اما هوش، قریحه، حس طنز و آیرونی فردوسی‌پور را ندارند. تمام این اتفاقات نشان می‌دهد سایه عادل فردوسی‌پور به عنوان متخصص‌ترین مجری و برنامه‌ساز عرصه ورزش بر سر صدا و سیما سنگینی می‌کند. مدیران ارشد سازمان خیال می‌کردند با حذف فردوسی‌پور و پُرکردن کنداکتور با برنامه‌های ورزشی مختلف می‌توانند نبود او را جبران کنند. غافل از این‌که یک مجری و برنامه‌ساز متخصص می‌تواند بار ده‌ها مجری و برنامه‌ساز بی‌کیفیت را به دوش بکشد. مدیران صدا و سیما فراموش کرده‌اند موضوع فقط زرق و برق و هزینه نیست. برای ساخت یک برنامه ورزشی جذاب و باکیفیت به هوش،تخصص،استعداد و صد البته عشق احتیاج است. چیزی که در مجریان ورزشی سازمان صدا و سیما به چشم نمی‌خورد. این برای مدیران یک سازمان عریض و طویل بسیار بد است که بهترین مجریان و گزارشگرانش یا به شبکه‌های تلویزیونی خارجی بپیوندند یا به حاشیه رانده شوند. در نبود چنین افرادی است که برنامه‌های صدا و سیما آن هم در آستانه مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان یعنی جام جهانی به چنین وضعی دچار می‌شود.
بسیار طعنه‌آمیز است حتی زمانی که فردوسی‌پور در سایه قرار دارد بهترین برنامه ورزشی تلویزیون را می‌سازد؛ فوتبال 120. ارتباطات گسترده فردوسی‌پورد در کنار خلاقیتی که در طراحی این برنامه به چشم می‌خورد باعث شده فوتبال 120 حتی بدون حضور فردوسی‌پور به عنوان مجری با فاصله زیاد بهترین برنامه ورزشی تلویزیون باشد. مشکل اصلی هم همانی است که بالاتر به آن اشاره کردیم، فردوسی‌پور چنان جایگاه منحصربه فرد و یگانه‌ای در تاریخ برنامه‌سازی ورزشی ایران دارد که ناخواسته همه زیر سایه او قرار می‌گیرند و از او تقلید می‌کنند. دقیقاً این جاست که باید از مدیران سازمان صدا و سیما پرسید با کدام منطق و برمبنای چه استدلالی متخصص‌ترین مجری تمام ادوار تلویزیون را حذف کردید؟ جواب این سوال می‌تواند نشان دهد که چرا برنامه‌سازی تلویزیونی در سال‌های اخیر انقدر اُفت کرده است.