علیرضا مجمع
دنیای تصویرآنلاین-عادت بدی پیدا کرده ایم که «عادت می کنیم». عادت، درد است. نباید عادت کرد به نبودن خیلی‌ها. بخصوص آنها که خاطره ساخته‌اند برای ما. عادل را می‌گویم؛ فردوسی‌پور.که با او لج کرده‌اند. مدیرانی که شاید کلاس اول دوم دبستان بودند وقتی 90 عادل شروع شد. البته که چند وقتی است که همین مدیران با او، و برنامه‌اش -و در واقع ما- لج کرده‌اند و نه گذاشتند این مدت 90 داشته باشد، چون میثاقی با برنامه اش روی آنتن بود، نه فوتبال دادند که گزارش کند. ما استاد ضایع کردن سرمایه هایمان هستیم. به راحتی می‌توانیم سرمایه 20 ساله‌مان را در آنی به باد دهیم. این ربطی به عادل ندارد. کلا اینجوری ایم. شنیده‌اید که مثلا مرد عیالواری یک خانه نقلی داشت فروخت که بزرگترش را بخرد، دیگر نتوانست و اجاره نشین شد تا آخر عمرش. حکایت این روزهای عادل و تلویزیون است. روی یک سرمایه بی نظیر خوابیده‌اند و نمی‌دانند از او چطور استفاده کنند. عادل فردوسی پور اگر می‌خواست برود در جایی که بتواند اثر گذار باشد، به راحتی بارش را می‌بست. پس نگاه مدیری که دست کم تا سوم راهنمایی از او کوچک تر است باعث می شود در مهم ترین جام فوتبالی آسیا او خانه نشین شود و به غیر از یک بازی کاملا عامدانه محوش کنند. عادل میراث کسانی را با خود دارد که در همین تلویزیون به راحتی آب خوردن محو شدند. نمونه بارزش استادی در عالم گزارشگری فوتبال است که در سال های ابتدایی دهه شصت طبق شنیده ها فقط به خاطر گفتن یک کلمه-فقط یک کلمه- عذرش را خواستند و او هم رفت استرالیا و درسش را ادامه داد و نسل ما را از شنیدن گزارش‌هایش محروم کرد؛ مجید وارث را می‌گویم که با صدای مردانه خش دارش و تحلیل‌های فی‌البداهه‌اش در مسیر بازی، لذت دیدن فوتبال را برای ما چند برابر می‌‌کرد، اما حیف که رفت و حیف که ما عادت کردیم به نبودنش. عادل دارد مسیر وارث را میرود. وارث نمی‌خواست سیدنی نشین شود، اما او را تاراندند از پشت میکروفون کنار زمین آزادی. عادل هم نمی‌خواهد عشقش را فدای منفعت طلبی بعضی ها بکند، اما مدیران احتمالا برایشان خیلی دغدغه مخاطب مهم نیست. چند سال قبل در جلسه ای با همین مدیران سازمان، وقتی چند روز از گرفتن اولین اسکار تاریخ سینمای ایران توسط اصغر فرهادی گذشته بود، یکی از همین مدیران در پاسخ به سوال خبرنگاران که پرسیدند چرا خبر اسکار فرهادی را بازتاب ندادید، گفت:«مگر اسکار مهم است؟!» این تفکر عادل که هیچ، وارث که هیچ، خود تلویزیون را هم می تواند تعطیل کند و آب از آب تکان نخورد.
