آرش خیروی
روز گذشته، در جشنواره فیلم ترایبیکا، کوئنتین تارانتیتو در بیست و پنجمین سالگرد نمایش اولین فیلم بلندش، «سگ‌های انباری»، در حالی که بازیگران این فیلم، از جلمه هاروی کیتل، مایکل مدسن، استیون بوشمی و تیم راث در کنارش قرار گرفته بودند، طرفداران خودش و این فیلم کالت را هیجان‌زده کرد.
سگ‌های انباری ابتدا در جشنواره ساندنس و سپس در سال ۱۹۹۲ اکران جهانی‌اش صورت پذیرفت. به همین مناسبت خالی از لطف نیست که چند نکته جالب و جذاب از این فیلم را، که بسیاری آن را شروع حرکت رو به رشد تارانتینو و سبک خاص و منحصر به فردش می‌دانند، از زبان خود فیلمساز بخوانید.
تست بازیگری تام ویتس
انتخاب بازیگران فیلم بر عهده آژانسی بود که برای سریال قانون لس‌انجلس این‌کار را انجام داده بود. افراد زیادی برای تست بازیگری حضور پیدا کردند. یکی از آن‌ها تام ویتس بود که سخنرانی مدونا را برای امتحان کردن لحن و صدایش به او دادم که بخواند. هرچند هاروی و دیگران هم بودند. جالب‌ترین چیزی که به یادم می‌اید این بود که تا قبل از تام ویتس کسی به من نگفته بود فیلم‌نامه‌ای شاعرانه نوشته‌ام.
سگ‌های انباری قرار بود به روی صحنه برود
هاروی کیتل درباره این موضوع می‌گوید: ما دو هفته تمام را به دورخوانی برای فیلم گذراندیم. این موضوعی است که هیچ‌وقت گفته نشد و حتی بنا براین بود که این دورخوانی‌ها چهار هفته به‌طول بی‌انجامد. چون تارانتینو می‌خواست به‌عنوان تاتر آن‌را به روی صحنه ببرد.
مدسن تا قبل از زمان فیلمبرداری هرگز صحنه رقص را انجام نداده بود
بی‌شک یکی از به یادماندنی‌ترین سکانس‌های فیلم، جایی است که مدنس در نقش آقای بلوند، پلیس گیر افتاده را شکنجه می‌کند و می‌رقصد. مدسن درباره این صحنه گفته که در جلسات بازخوانی اصلا به این‌که چه‌طور برقص اشاره نشد و فقط نوشته شده بود که آقای بلوند دیوانه‌وار می‌رقصد. او خودش سر صحنه فی‌البداهه درباره نحوه رقصیدنش تصمیم گرفت.
مدسن سرانجام از جیمز کاگنی الهام گرفت
مدسن درباره این‌که ایده رقص از کجا آمد می‌گوید: من خیلی به ذهنم فشار آوردم و سرانجام به جیمز کاگنی و یکی از فیلم‌هایش که اسمش یادم نمی‌آمد و او در آن به شکل خاصی می‌رقصید فکر کردم. در نهایت همین منبع الهام من برای آن صحنه شد.
تارانتینو برای این فیلم از برادران کوئن ایده گرفت
کارگردان سگ‌های انباری می‌گوید: «قصد داشتم که فیلمم چیزی فراتر از یک فیلم ژانر صرف باشد. حتی به این دلیل راث را انتخاب کردم که می‌دانستم او در مکتب فیلم‌های هنری بریتانیا تعلیم دیده است. می‌خواستم چیزی بسازم شبیه به دهشت‌زده (Blood Simple).»
دهشت‌زده فیلمی ساخته برادران کوئن محصول ۱۹۸۴ است.
فیلمی که بیشترین تعداد خروج تماشاچیان هنگام نمایش داشته۳۳: بار
تارانتینو می‌گوید: «هنگام پخش فیلم در جشنواره‌های مختلف، هنگام سکانس شکنجه تعدادی از تماشاگران سالن را ترک می‌کردند. فکر می‌کردم حداقل در جشنواره فیلم‌های ترسناک که فیلمی مانند زنده‌به‌گور پیتر جکسون در آن حضور دارد مردم این سکانس را تحمل خواهند کرد. اما آن‌جا هم پنج نفر از جمله وس کریون با عصبانیت سالن را ترک کردند. »
یکی از بهترین خاطرات تارانتینو از فیلم خارج از صحنه فیلمبرداری بود
تارانتینو در حالی که از بازیگران فیلم تعریف می‌کند می‌گوید: «یکی از بهترین خاطرات من زمان دورخوانی در حالی که همه بازیگران و عوامل در خانه هاروی کیتل دور هم جمع شده بودند رخ داد. آن‌جا می‌دیدم که چه‌طور همه کارشان را عالی انجام می‌دهند و درک درستی از فیلم پیدا کرده‌اند. در آن لحظه بود که به خودم گفتم، بهتر است تمرکزم فقط به خود فیلم و عواملم باشد نه چیزی خارج از آن.»