▪️آنگ لی فیلمسازی به طریقه سه‌بعدی را کنار گذاشت. او می‌گوید که سه‌بعدی بد است و فیلمسازانش هم بد هستند! به گزارش دنیای تصویرآنلاین، «آواتار» ساخته جیمز کامرون بازار سه‌بعدی را برای مدتی رونق داد تا این‌که فیلم‌های سه‌بعدی به دلیل تعداد بی‌حساب فیلم‌هایی که سعی می‌کنند فیلم‌های غیر سه بعدی را به فیلم‌های سه‌بعدی ارتقا بدهند،از رونق افتاد. آنگ لی شبیه همتای خود جیمز کامرون فیلمسازی پیشگام در تکنیک سه‌بعدی بود. او فیلم «زندگی پی» ، «پیاده‌روی طولانی بیلی لین بین دو نیمه» و «مرد ماه جوزا» را به طریقه سه‌بعدی ساخت.
🔹او در گفت‌وگو با ایندی‌وایر پذیرفت که کارش با تکنیک سه‌بعدی تمام شده و می‌خواهد فیلم جدیدش «بروس لی» را با فرمت عادی و معمولی بسازد. «خیلی سخت است به خصوص پس از دو فیلم. سه بعدی هم خیلی سخت است. من به روش فیلمسازی عادی برخواهم گشت، روش قدیمی کارگردانی… داستان جذابی برای روایت، یک عالمه تحقیقات و کلی زحمت پروژه جدید دارد.»
🔹لی علاقه خود به فناوری سه بعدی را از دست داده. او از تلاش برای قرار گرفتن در خط مقدم پیشرفت های سینما دست کشیده . او نه تنها خودش را مقصر می‌داند، بلکه فیلمسازان دیگر و وضعیت کنونی سالن‌ها را نیز مقصر می‌داند:« در مجموع نه تنها دو فیلم من بلکه فناوری سه‌بعدی… خیلی بد است. فیلمسازان بد هستند، سالن‌ها بد هستند. کل اکوسیستم بد است. برای سه‌بعدی ساخته نشده. من از گله و شکایت امتناع می‌کنم و از سرزنش این مدیوم دست می‌کشم. اما مساله مخاطب و تماشاگر و صنعت است که آماده نیست. مخاطب هرچه به او عرضه کنند، می‌بیند. اگر فیلم تاریک است او سردرد می‌گیرد. فیلمسازان نمی‌دانند با تصاویر چه کنند. این تازه آغاز ماجرا است.»
🔹آنگ لی می‌پذیرد که برای دو فیلم آخرش راه‌های تازه فیلمسازی را امتحان کرد اما نتیجه نهایی به اندازه زحماتی که برای دو فیلم کشید، نشد. انگ لی بر این عقیده است که راه‌های تازه‌ی برای روایت وجود دارد و پانصد سال بعد، وقتی نسل‌های آینده به این دوران نگاه بیندازند خواهند گفت که دهه هفتاد اوج سینما بوده؟ من فکر نمی‌کنم.