اولیویا دی هاویلند ، از آخرین بازماندگان عصر طلایی و کلاسیک هالیوود در سن 104 سالگی درگذشت.
از فیلم‌های مهم او در طی دوران زندگی او می‌توان اشاره کرد به «بربادرفته»،«وارثه»،«گودال مار»، «عشق من بازگشت»،«ماجراهای رابین هوود»،«هر کس سوی خودش»؛«دختر عموی من ریچل».
کارنامه بازیگری دی هاویلند شامل پنجاه سال و تقریبا پنجاه فیلم بلند می‌شود.
مطلب زیر متنی است که چند هفته پیش به مناسبت 104 سالگی این بازیگر عصر طلای هالیوود در دنیای تصویر منتشر شد.
اولیویا دی هاویلند روز اول ژوئیه 104 ساله شد. او یکی از تنها بازماندگان دوران طلایی هالیوود است. و پنج دهه بازیگری بخشی از میراث زندگی این ستاره سینماست.
هاویلند متولد اول ژوئیه 1916 در توکیو، ژاپن از والدینی بریتانیایی است. او به همراه خانواده و خواهر دیگرش جون فانتین در سال 1919 به آمریکا مهاجرت کرد.
وینستون بردت،روزنامه‌نگار، استعداد او را در اقتباس سینمایی از «رویای نیمه‌شب تابستان»ساخته ماکس راینر در سال 1934 که در کمپانی برادران وارنر تهیه شد،کشف کرد. او در بروکلین دیلی ایگل درباره این بازیگر جوان نوشت:« اولیویا دی هاویلند عادلانه‌تر از دیگر اعضای گروه بازیگران زبان شکسپیر را اجرا می‌کند.»
او نوزده ساله بود که برای نخستین بار مقابل دوربین سینما ظاهر شد و در 22 سالگی با نقش ملانی همیلتون در «بربادرفته» شهرتش از مرزهای آمریکا فراتر رفت.دوران جنگ جهانی دوم از تعهدات خود در هالیوود مرخصی گرفت و به خط مقدم جبهه رفت تا سربازان آمریکایی را سرگرم کند. در این سفر که بی دستمزد انجام داد، به عفونت ریه نیز مبتلا شد اما ماموریت میهن پرستانه خود را به سرانجام رساند.
پس از بازگشت به هالیوود رابطه تلخ و شیرینی را با ارول فلین شروع کرد. هردو به یکدیگر علاقمند بودند.هر دو در مصاحبه‌هایی به این علاقه اعتراف کردند . اما هاویلند بعدها گفت که هرگز وارد رابطه عاشقانه با فلین نشد.
هاویلند دوبار ازدواج کرد. نخستین بار با کهنه سرباز نیروی دریایی آمریکا،مارکوس گودریچ در سال 1946 ازدواج کرد. ازدواج دوم با سردبیر مجله «پاریس مچ» پیر گلانته بود که نه سال بیشتر دوام نداشت.
اولیویا و جون دو خواهر با استعداد ، هر دو در هالیوود موفق بودند(هرچند رابطه خوبی با هم نداشتند).جون فانتین سال 1941 جایزه اسکار بهترین بازیگر زن نقش نخست را برای «شک» گرفت.اما اولیویا بعدتر دو جایزه اسکار بازیگری زن را دریافت کرد برای «هرکس سوی خودش»(1946) و «وارثه»(1949). در مجموع اولیویا دی هاویلند پنج بار نامزد دریافت اسکار شد.
در همان ابتدای دوران بازیگری اولیویا با مدیران برادران وارنر درافتاد و با حمایت انجمن بازیگران آمریکا و دادگاه عالی کالیفرنیا توانست علیه آنها پیروز شود. هنوز تاثیر شجاعت او (در دوران کمپانی سالاری در هالیوود) به عنوان لایحه کارگری کد2855 در قوانین آمریکا وجود دارد. دی هاویلند 49 فیلم در کارنامه بیشتر ندارد.او پس از ازدواج با پیر گالانته به فرانسه مهاجرت کرد و پس از جدایی به زندگی در این کشور ادامه داد. الیویا در دهه شصت میلادی کتاب زندگی نامه به نام «هر مرد فرانسوی یکی دارد/ Every Frenchman Has One » را منتشر کرد که هنوز تجدید چاپ می‌شود.
او سال 1965 ریاست داوران جشنواره جهانی فیلم کن را برعهده گرفت و به اولین زن در تاریخ جشنواره کن تبدیل شد که ریاست داوران بر برعهده گرفت.او در مصاحبه با ورایتی گفته بود:«به عنوان تنها زن داور در آن سال از ریاست بر کمیته‌ای که همه مرد بودند، لذت می‌بردم.»
در سال 1962 در خیابان مشاهیر شهرلس آنجلس از ستاره اولیویا دی هاویلند رونمایی شد. انگلستان در سال 2017به پاس مشارکت این زن در هنر سینما به او لقب فرماندهِ رتبهٔ امپراتوری بریتانیا (CBE) را اهدا کرد.جرج بوش به او مدال ملی هنر را اعطا کرد. در مصاحبه ای با آکادمی علوم و هنر سینمایی دی هاویلند خاطره‌ای از ارول فلین تعریف می‌کند، می‌گوید فلین از من پرسید:« از زندگی چه می‌خواهی؟» گفتم که می‌خواهم بخاطر سخت‌کوشی‌هایم مورد احترام باشم.»
بیش از پنجاه سال است که هاویلند در فرانسه سکونت دارد. در سال‌های گذشته بندرت او در انظار عمومی ظاهر شده است.
او در سن 103 سالگی همچنان روپاست، دوچرخه سواری می‌کند (و تصویرش منتشر می‌شود). هاویلند در مصاحبه با ونیتی فیر راز زندگی طولانی و سلامتی خود را سه چیز بر شمرده بود:«عشق، خنده و سبکبالی.»