-آنتونی هاپکینز نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر مرد نقش نخست برای «پدر» ساخته فلورین زلر،پیرترین بازیگری که نامزد اسکار بهترین بازیگر مرد شده است.
-نقش مردی مبتلا به زوال عقل برای شخص آنتونی هاپکینز از نظر روحی طاقت فرسا بود ، و او و اولیویا کولمن(بازیگر نقش دختر هاپکینز) اعتراف می کنند که با از سر گذراندن تجربه فیلمبرداری چنین فیلمی ، که براساس نمایشی با عنوان “Le Pere/پدر” نوشته فلورین زلر ساخته شده ، به شناخت خود رسیدند.
هاپکینز چنین توضیح می‌دهد:«وقتی سالها کار می کنید ، نمایشنامه ها و فیلم های خوب باعث می شوند زندگی (شخصی خود) را بررسی کنید.
این فیلم باعث شد من در مورد گذشته ام ، والدینم و به ویژه غم شیرین این چیزها فکر کنم.»
او یادآوری می کند که چگونه آخرین سکانس احساسی فیلم در ابتدا درست از آب در نمی آمد. “آخرین صحنه درست از آب در نمی آمد و ما کمی به خود استراحت دادیم، در سکانس آخر در صحنه راه می رفتم که چشمم به صندلی خورد که قدیم ها روی آن می نشستم. عکسی از دختران من و خودم در روزهای جوان وجود دارد و دوربین حرکت می کند و از پنجره بیرون را نشان می دهد. این سکانس به من ضربه زد.»
برای هاپکینز «پدر» تداعی کننده خاطرات فراوان شخصی شد.
« به یاد زمانی افتادم که وقتی پدرم مرد، مادرم را به بیمارستان بردم.هنوز نگاهم به پدرم که پاهایش سرد بود در خاطرم مانده.تقریبا چهل سال پیش این اتفاق افتاد و با خودم همان زمان فکر کردم که آری، توهم دیگر چندان جذاب نیستی،این جا او خوابیده و روزی من بجای او خواهم بود. و این نکته شگفت آوری بود.می‌دانم گفتن چنین حرفی عجیب و غریب جلوه می‌کند .اما خوب است بخاطر داشته باشیم که روزی باد ما را خواهد برد.خاطرم هست عینک پدرم را پیدا کردم، او دفترچه‌ای با پرچم آمریکا داشت- به او گفته بودم او را با خود به آمریکا خواهم برد.البته ناخوش بود، ولی به او قول دادم تا دل شادش کنم، تا زمانی که از بیمارستان مرخص شد با خودم به شهر نیویورک ببرمش و با هم در شهر بگردیم.
خاطرم هست روزی در بیمارستان روی تخت نشسته و به نقشه چشم دوخته بود و خودش و پیژامه‌اش را خیس کرده بود. وقتی سکانس آخر را بازی کردم که بسیار شکننده ام. وآن چیزی است که حالا بهتر و بهتر متوجه می‌شوم.همه چیز بسیار شکننده است.»