کاترین هپبرن یکی از مشهورترین بازیگران نسلی است که می‌زیست او به واسطه صدای متمایز، طنز پرنیش و کنایه و نقش‌های فراموش‌نشدنی که ایفا کرد در ذهن‌ها مانده است. به عنوان بازیگر دوران طلایی هالیوود، رویکرد هپبرن به سینما متمایز و عمیقا ریشه در دورانی دارد که کاریزمای روی پرده و ناتورالیسم بیش از تکنیک‌های مرسوم اهمیت داشت.
برخلاف هپبرن، مریل استریپ بازیگر قدرتمند دیگری است که در نیمه دوم قرن بیستم نقش‌های خاطره‌انگیزی را ایفا کرد و تا امروز تماشاگران را با نقش‌های شگفت‌انگیزش غافلگیر می‌کند. توانایی گسترده استریپ در ایفای نقش یک راهبه کاتولیکی متعصب تا یک غول صنعت مد، شاخصه کارنامه اوست. هپبرن در سی سال پایانی زندگی خود شاهد رشد و پیشرفت استریپ بود. اما تا پس از مرگش این نکته پوشیده نگه داشته شد که او هیچ احترامی برای استریپ به عنوان بازیگر قائل نبود.
اسکات برگ نویسنده برنده جایزه پولیتزر در کتاب «یاد بود کیت» که سال 2003 منتشر شد ،نظر هپبرن درباره چند بازیگر در سال‌های پایانی عمرش را می‌نویسد که یکی از آنها استریپ است. کتاب براساس بیست سال گفتگو با هپبرن نوشته شده و پس از مرگ او انتشار یافته است. هپبرن در این کتاب از تحول هالیوود نیز صحبت کرده است. از نظر هپبرن، مریل استریپ “بیش از حد متکی به تکنیک” بود. از نظر هپبورن، این رویکرد شاید فاقد کیفیت خامی بود که او در بازیگری برایش ارزش قائل بود. هپبرن که چندین دهه بر روی پرده سینما حضور داشت، در سال 1982 با ثبت رکورد بیشترین نامزدی اسکار «بهترین بازیگر زن» – با 12 نامزدی ، تاریخ ساز شد. ، یکی دیگر از نمادهای عصر طلایی با ده نامزدی. بت دیویس بود که هپبرن توانست از او با این رکورد پیشی بگیرد.