این روزها بداهه پردازی و ابتکارهای لحظه‌ای، بیشتر در سینمای مستقل و تجربی به چشم می‌خورد نه پروژه‌های عظیم استودیویی. زمانی که سخن از فیلم‌های بزرگ به میان می‌آید قضیه کمی فرق می‌کند. آنجا دیگر کوچک‌ترین و ریزترین ویژگی‌ها از قبل طراحی و بررسی شده اند. چرا که یک اشتباه کوچک معادل هدر رفتن سرمایه‌ای هنگفت است.
حالا اگر با خودتان فکر می‌کنید که «گلادیاتور» ریدلی اسکات، مهم‌ترین و موفق‌ترین فیلم اسکات در دو دهه‌ی گذشته، چنین ویژگی‌هایی را داشته سخت در اشتباه اید. راسل کرو درباره چگونگی ساخت این فیلم می‌گوید:
«زمانی که شروع به فیلمبرداری کردیم تنها بیست ویک صفحه فیلمنامه داشتیم. واقعا به طرز احمقانه‌ای فیلم را شروع کردیم. هنوز هم گاهی با ریدلی اسکات دور هم می‌نشینیم به این که واقعا چطوری فیلم را ساختیم می‌خندیم. جایی ریدلی به کارکنان یک روز مرخصی داد دلیلش هم این بود که عملا نمی‌دانستیم فردا قرار است از چه چیزی فیلم بگیریم. باید به خانه من برمی‌گشتیم و رویش کار می‌کردیم!»
جالب این جا است که نه تنها فیلم به انتها رسید بلکه اسکار بهترین فیلم را هم گرفت.