ترجمه:دنیا میرکتولی
دنیای تصویر آنلاین- کاترین دونوو بازیگر، خواننده، مدل و تهیه‌کنندۀ فرانسوی است که در آثاری ماندگار از بزرگترین فیلمسازان تاریخ سینما نقش‌آفرینی کرده است. عشاق سینما او را با بازی‌های زیبا و سحرانگیزش در فیلم‌هایی همچون «چترهای شربورگ» (ژاک دمی، 1964)، «انزجار» (رومن پولانسکی، 1965)، «بل دو ژور» (لوئیس بونوئل، 1967)، «پری‌دریایی می‌سی‌سی‌پی» (فرانسوآ تروفو، 1969)، «تریستانا» (بونوئل، 1970)، «یک پلیس» (ژان پی‌یر ملویل، 1972)، «آخرین مترو» (تروفو، 1980) و «رقصنده در تاریکی» (لارس فون‌تریه، 2000) به یاد می‌آورند.
دونوو چند روز پیش هفتادوپنجمین زادروز خود را پشت سر گذاشت. به همین بهانه سی نقل قول از این ستارۀ فرانسوی دوست‌داشتنی را مرور می‌کنیم.
-عشق رنج‌آور و مصیبت‌بار است. همیشه یکی بیشتر از دیگری عشق می‌ورزد.
-گاهی خشمگین، عصبی، غمگین یا پریشان‌حال می‌شوم. اما هرگز خسته نمی‌شوم.
-آدم‌هایی که من را می‌شناسند می‌دانند که قوی هستم؛ اما آسیب‌پذیر نیز هستم.
-مردم چیزهای خیلی زیادی دربارۀ من نمی‌دانند. آن‌ها نمی‌دانند که در زندگی خصوصی من واقعا چه می‌گذرد.
-زن باید باهوش و مهربان باشد و جذابیت و حس شوخ‌طبعی داشته باشد. این دقیقا همان ویژگی‌هایی‌ست که از یک مرد می‌خواهم.
-وقتی طلاق وجود دارد هیچ دلیلی برای ازدواج نمی‌بینم. ازدواج دیگر منسوخ شده و فقط به معنی افتادن در تله است.
-برای من خیلی دشوار است که دربارۀ بازیگر بودن صحبت کنم. شما به عنوان یک بازیگر رنج می‌کشید. چون سخت است که هم بازیگر باشید و هم زندگی خوبی داشته باشید؛ مخصوصا امروز. اما من زندگی عادی‌ای دارم. با دوستانم بیرون می‌روم و برای رفتن به سینما و رستوران در صف می‌ایستم.
-بازیگری یعنی کار کردن با افرادی که شما را به رؤیاهایشان دعوت می‌کنند و از اعماق وجود به شما اعتماد دارند.
-بازیگرِ سینما بودن با بازیگری در تئاتر بسیار متفاوت است.
-من با کاراکتری که می‌خواهم نقش‌اش را ایفا کنم، زندگی نمی‌کنم. به نظرم همین که بازیگر ساعات زیادی را در طول روز با یک شخصیت سپری می‌کند، به اندازۀ کافی سخت است.
-شما می‌توانید بدون صحبت‌کردن، بسیاری از چیزها را ابراز و بیان کنید.
-بعضی از فیلم‌های صامتِ سال‌های اولیۀ پیدایش سینما را دوست دارم. چون دلم می‌خواهد ببینم بازیگران چطور بازی می‌کردند. چیزی که امروز بهش علاقه دارم، بازی در فیلمی صامت است.
–دوست دارم در سکانس‌های خیلی طولانی و پیچیده بازی کنم. اما گاهی بازی در فیلم‌های بسیار ساده و کم‌اهمیت سخت‌تر است.
-همیشه تلاش می‌کنم این احساس را داشته باشم که روی یک لبه ایستاده‌ام. از اینکه بیش از حد بدانم و مکانیکی به نظر برسم می‌ترسم.
-معتقدم برخی فیلم‌هایی را که در آن‌ها کار کردم، هیچ بازیگر زن دیگری نمی‌توانست بازی کند.
-داستان یک فیلم برای من مهم‌تر از جزئیات آن است.
-دوست دارم فیلم‌ها این خصوصیات را داشته باشند: عجیب و غریب، کلاسیک، عادی و عاشقانه. سینما برای من تنوع‌پذیرترین چیز در دنیاست.
-طرفدار سینمای اکشن نیستم. اوه خدای من، فکر می‌کنم خیلی خسته‌کننده باشد.
-کارگردان‌ها را بسیار تحسین می‌کنم و به نظرم انسان‌هایی باورنکردنی می‌آیند. آن‌ها یکدنیا آدم با شخصیت‌های متفاوت را مدیریت می‌کنند؛ آدم‌هایی که تنها دغدغه‌شان پول است.
-کارگردان‌ها باید من را به زور پیش ببرند. نه همیشه اما غالبا باید به جلو هل داده شوم. من احساس مسئولیتِ قوی‌ای دارم و اینکه دوست دارم هدایت و کارگردانی شوم، درست است. اگر دوستش نداشتم، سراغ کار دیگری می‌رفتم.
-فیلم «پری‌دریایی می‌سی‌سی‌پی» (فرانسوآ تروفو، 1969) تجربۀ بسیار خاصی بود. چون دیالوگ‌ها تنها یک شب قبل از فیلمبرداریِ صحنۀ موردنظر در اختیار ما قرار می‌گرفت.
-تروفو به هنرپیشه‌های زن علاقه داشت و آدمِ بسیار قوی و پرشوری بود. همۀ بازیگران زنی که می‌شناختم می‌خواستند در فیلمی از او بازی کنند.
-بین فیلمسازانی که با آن‌ها کار کرده‌ام، رومن پولانسکی آدم بسیار دقیق و صریحی بود. فکر می‌کنم هنوز همینطور باشد.
-بیورک (بازیگر هم‌بازی دونوو در فیلم «رقصنده در تاریکی» ساختۀ لارس فون‌تریه) آدم بسیار اصیل و جالبی است. خیلی دوستش دارم.
-در آمریکا برای خارج شدن از منزل به یک بادیگارد نیاز دارید.
-وقتی خیلی جوان بودم، موش‌هایی داشتم که به عنوان حیوان خانگی ازشان نگهداری می‌کردم و همیشه شیوۀ نگاه‌کردن‌شان را دوست داشتم. حتی از موش‌های صحرایی هم نمی‌ترسم!
-فرصت‌ها اغلب همان‌هایی هستند که وقتی اولین بار مقابل‌تان ظاهر می‌شوند، متوجه حضورشان نمی‌شوید.
-اگر بازیگر نمی‌شدم، شاید دوست داشتم وارد عرصۀ معماری یا نقاشی شوم؛ حرفه‌ای که با هنرهای زیبا در ارتباط باشد.
-هرگز انتظار نداشتم که هر دو فرزندم {کریستیان وادیم و کیارا ماسترویانی} بازیگر شوند. آرزو داشتم کار دیگری انجام دهند.
-سینما هنوز هنری بسیار جوان با تکنیک‌های فوق‌العاده و جلوه‌های ویژۀ تاثیرگذار است. اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد که روحِ سینما مُرده است. سینما هنر بسیار جوانی‌ست که هنوز در حال تکامل است و بزودی باید تعادلی بین محتوا و تکنولوژی برقرار شود.
