ترجمه:ارغوان اشتری
دنیای تصویر آنلاین- مارچلو ماسترویانی متولد بیست و هشتم ماه سپتامبر1924 در ایتالیا بود و سال 1996 در فرانسه درگذشت.
یکی از خبرنگاران ایتالیایی مطرح آن دوران که با چهره‌های مشهور سینمایی،سیاسی و… مصاحبه انجام می‌داد و برای مجله «وگ» آمریکا نیز می‌نوشت مصاحبه‌ایی با ماسترویانی دو سال پیش از مرگش انجام داد و خاطراتی از این ستاره سینما دارد که منتشر کرده است.
+++
در«چینه چیتا» و کنفرانس مطبوعاتی آغاز فیلمبرداری فیلم جدید فدریکو فلینی «جینجر و فرد» بودم که مارچلو و جولیتا ماسینا نقش‌های اصلی را داشتند. قرار بود مقاله‌ایی درباره فلینی برای مجله «وگ»آمریکا بنویسم. لحظه‌ایی دستیار فلینی آمد و گفت:« آقای فلینی مایل است که در کنفرانس سوالی از ماسترویانی بپرسی.»
از مارچلو پرسیدم:« شما روز جمعه فیلمبرداری فیلمی را در شهر ناپل با جک لمون تمام کردی که کارگردانش اتوره اسکولا بود. چطور می‌توانی بی‌استراحت روز دوشنبه در فیلم جدید فلینی نقش آفرینی کنی؟»
جواب داد:« همان کاری که کارمند بانک انجام می‌دهد. جمعه بانک را تعطیل می‌کند و دوشنبه دوباره بانک را باز می‌کند.»
او مارچلو بود.
یکبار در پاریس از او پرسیدم که آیا مایلی برای روزنامه «لا استامپا» گفتگو انجام بدهی؟ پاسخ داد:«حالا نه لطفا، وقت هست.»
یک روز صبح چندماه بعد حدود ساعت هشت صبح تلفن زنگ خورد. پشت خط بود.
«مارچلو هستم. موافقی برای نوشیدن یک فنجان قهوه به کافه‌ایی در بلوار سن.ژرمن بیایی؟»
به کافه رفتم و پس از دقایقی پرسید:« هنوز هم می‌خواهی مصاحبه را انجام بدهی؟»
پاسخم مثبت بود.
گفت:«پس شروع کنیم.»
نه قلمی همراهم بود و نه کاغذی. از پیشخدمت درخواست کردم که چند ورق کاغذ و خودکار برایم پیدا کند. پیشخدمت دفترچه کوچکی که سفارش مشتریان را می‌نوشت و خودکارش را به من داد. گفتگو را شروع کردیم و من ابدا تصور نمی‌کردم آخرین گپ و گفت ما باشد.
آیا سیاست‌های ایتالیا را دنبال می‌کنی؟
-کمی، اما نه به صورت جدی.
پیروزی سیلویو برلوسکنی شما را غافلگیر کرد؟
-چپ‌ها غافلگیرم کردند، او هم. همیشه جناح چپ غافلگیرم می‌کند، اما واقعا علاقه چندانی ندارم. در فرانسه درباره وزرای نئو فاشیست ایتالیا بدگویی می‌کنند. شاید نکته این باشد که من پیر شده ام. شاید این پیری است که باعث دیرباوری ام شده.
عقیده دارید که خطر فاشیسم در ایتالیا وجود دارد؟
-نشانه‌های کمی وجود دارد. لزومی برای بزرگ‌نمایی نیست. البته اگر موضوع جدی شود، نگرانی من بیشتر می‌شود.
چندسال‌تان است؟
-سپتامبر امسال هفتاد ساله خواهم شد.
چه احساسی دارید؟
-فکر نمی‌کنم 120 سال زندگی کنم. البته همه دل‌شان می‌خواهد چنین عمر طولانی داشته باشند.احتمالش ضعیف است.
وقتی جولیتا ماسینا و فلینی درگذشتند، دچار شوک شدی؟
-البته. مرگ عزیزان که خیلی دوست دارید،شوک آور است.به خصوص که جولیتا و فدریکو بسیار بااستعداد بودند.
مرگ را نومیدکننده می‌دانید؟
-عاشق زندگی‌ام. اما از تماشای پایان هر چیزی لذت می‌برم. می‌خواهم تماشاگراین پایان‌ها باشم. آدم مدرنی نیستم. این شاید محدودیت من باشد. دیدگاه خاص خودم را دارم. ابدا نومید کردن مردم را نمی پسندم و دلم نمی‌خواهد مردم نومیدم کنند. شخصیت مدیترانه ایی دارم. زندگی را در لحظه زندگی می کنم. می دانم که این رویه گاهی وقت ها خوب نیست.
انسان شادی هستی؟
-بی نهایت شکرگزار زندگی هستم که با من بسیار مهربان بوده. خوش شانسی ها،ثروت، عشق و موفقیت داشته ام.
برای هر فیلم درآمدتان چقدر است؟
-می توانم درآمد بیشتری داشته باشم اما شکایتی ندارم. از شانس خوب من است که برادران لومییر سینما را اختراع کردند.
آیا بازیگران سرصحنه دلباخته یکدیگر می‌شوند؟
-البته که می‌تواند اتفاق بیافتد. من حدود 150 فیلم بازی کرده ام. اگر در هر فیلم عاشق می شدم، الان پشت میله های زندان بودم. ما وانمود می کنیم مقابل دوربین که عاشق هم هستیم کار چندان نامطبوعی هم نیست.
چه خاطره ی پررنگی از فلینی در ذهن تان مانده است؟
-برای ما بازیگران، ذهنیت برجسته او. نقش آفرینی برای فلینی به جشنی بیکران می مانست.در مقام کارگردان آسان گیر بود:بسیار خوش مشرب.
چه بازیگرانی الگوی شما بوده اند؟
-در جوانی فیلم‌های کری گرانت و کلارک گیبل را تماشا می کردم. اما دیگر چنین جذابیتی برایم ندارد. سپس مارلون براندو تاثیر عمیقی برمن گذاشت.او خوش چهره، جذاب، شخصیتی مسحورکننده و کلاس بازیگری عالی داشت. همینطور مونتگمری کلیفت. در ایتالیا ویتوریو گاسمن را خیلی دوست دارم. او بازیگری نامتعارف،تحصیلکرده و بامزه است. اوگو توگنازی و جان ماریا ولونته را هم دوست دارم.