استیون اسپیلبرگ در دهه‌ی گذشته مانند تمام سال‌های حضورش در عرصه سینما، همیشه یکی از مهم‌ترین و جدی‌ترین آثار سال را در فصل جوایز به نمایش گذاشته است. امسال هم با «پست»، تریلری افشاگرانه درباره تقابل دولت و رسانه‌های آزاد، در زمانه‌ای که آزادی بیان و حقوق شهروندی به بحث روز رسانه‌ها تبدیل شده یکی از جنجالی‌تری فیلم‌هایش را ساخته است.
تقریبا حضور «پست» در جمع برگزیدگان فصل جوایز قطعی شده و با نزدیک شدن به نمایش عمومی فیلم بحث‌ها و کنجکاوی‌ها درباره فیلم بیشتر و بیشتر می‌شود. از جمله می‌توان به گفتگوهای منتشر شده از اسپیلبرگ و دیگر عوامل فیلم در روزهای گذشته اشاره کرد.
استیون اسپیلبرگ «پست» را از یک تریلر ژورنالیستی به مفهومی استعاری رسانده و خرد و کلان جهان سیاست را به‌تصویر کشیده است. خلاقیت ریک کارتر، طراح هنری برنده اسکار برای «لینکلن» و «آواتار» هم به اسپیلبرگ کمک کرده تا این فضا را هر چه کاربردی‌تر از کار درآورد. کارتر در این مورد گفته: «لیز هانا (فیلمنامه‌نویس) مفهومی که کاترین گراهام در مسیر زندگی با آن مواجه شده بود یعنی “پیدا کردن راه درست زندگی‌اش و اینکه در کنار بزرگ کرن بچه باید معنی زندگی را کشف کند” را به‌خوبی شکار و اسپیلبرگ به بهترین شیوه ممکن آن را به واقعیت تبدیل کرد.»
البته تولید سریع «پست» اسپیلبرگ چندان هم بدون سختی و دردسر نبوده و احتمالا بدون وجود مدیر هنری کاربلد و خبره‌ای همچون کارتر امکان نداشته که امروز شاهد نمایش فیلم بر پرده‌ی سینماها باشیم. کارتر درباره چالش اصلی کارش می‌گوید: «خوشبختانه واشنگتن پستی که گراهام در آن کار می‌کرد به اندازه‌ی اتاق خبر “تمام مردان رئیس‌جمهور” تماشایی نبود. ما ساختمان سه طبقهای در نیویورک پیدا کردیم که کارمان را راه انداخت. حتی به خانه گراهام هم رفتیم تا ببینیم در منزلش که به اتاق جنگ معروف است از چه رنگ‌هایی استفاده کرده. برای نشان دادن محیط کار آن زمان و القای حس مجبور شدیم همه چیز را خاکستری از آب درآوریم که برای یک محصول سینمایی خیلی سخت بود.»
مریل استریپ هم در مورد جنبه مدیریت و مردانه‌ی شخصیت گراهام چنین توضیح داده است: «وقتی با بالاترین مقام ریاست وارد یک جلسه کاری می‌شوید، خیلی سخت است چون مردهای زیادی آن‌جا هستند و نسبت ما زنان به آن‌ها در سکانس‌های فیلم تقریبا 2 به 9 بود! ولی اسپیلبرگ داشت سونامی حقیقت در آمریکا را به‌تصویر می‌کشید و در کار او این سوسول‌بازی‌ها جایی ندارد! او دنبال یک قامت تأثیرگذار بود.»
هدف غایی فیلمنامه‌ی لیز هانا این بود که کاترین گراهام (مریل استریپ) 54 ساله با انتشار اسناد پنتاگون در سال 1971 به‌عنوان ناشر جدید واشنگتن پست صدای خود را پیدا کند. اسپیلبرگ کارگردان هم سعی داشته تا با کمک هانا و جاش سینگر، نویسنده فیلم اسکاری«اسپات‌لایت»، با فراهم کردن موقعیت اجتماعی، اثر را به سویی ببرد که اهمیت کلامی ژورنالیسم برای یافتن حقیقت را به‌تصویر بکشد.
استیون اسپیلبرگ، دنیل السبرگ را، که اسناد را به تایمز و واشنگتن پست رسانده بود، این گونه توصیف کرده: «مردی که پلات فیلم را به ما هدیه داد.» اسپیلبرگ در ادامه گفته: «آوردن دو غول مثل کاترین گراهام و بن بردلی در یک فیلم برایم مفهومی غیرقابل توصیف است. فیلم دو پروتاگونیست اصلی و داستانی دارد از جنس رقابت و همچنین داستانی که همکاری و همگامی را نشان می‌دهد.»
اسپیلبرگ در فلیم تازه‌اش دوباره تیم بازیگری درست و حسابی جمع کرده و انتظارها را حسابی بالا برده. تام هنکس نقش دبیر تحریریه واشنگتن پست، بن برادلی را بازی می‌کند و مریل استریپ نقش ناشر پست، کی گرام را ایفا کرده است. آلیسون بری، کری کون، بروس گرینوود، تریسی لتس، باب آدنکرک، دیوید کراس، سارا پالسون، جسی چلمونز، مایکل استالبرگ، برادلی ویتفورد، پت هیلی و زک وودز به عنوان دانیل السبرگ از جمله دیگر بازیگران فیلم هستند.
«پست» اواخر دسامبر امسال به صورت محدود اکران می‌شود و نمایش گسترده آن در تعطیلات سال نوی میلادی خواهد بود.