▪️یکی از فیلم‌های متفاوت و مهم امسال «خانواده فیبلمن» ساخته‌ی استیون اسپیلبرگ است که روایتی آمیخته با خیال از زندگی شخصی خودش را به تصویر کشیده و موفق شده تا قلب تماشاگران را به تسخیر در بیاورد. در شماره جدید دنیای تصویر پرونده‌ای برای این فیلم تدارک دیده شده که بخش‌هایی از مطالب آن را در ادامه می‌خوانید.
این فقط یک فیلم است؛ پس چرا گریه می‌کنی؟
فیلم‌درمانی استیون اسپیلبرگ با «خانواده فیبلمن»
کسری ولایی
«از آن دست فیلم‌هایی است که ساخته شده تا دوست داشته شود و انگار در تک تک لحظات اسپیلبرگ سعی داشته مخاطبانش را بغل کند و ازشان بخواهد در تجربه‌ی شخصی‌اش شریک شوند. کاری که با موفقیت انجام می‌دهد و به سختی می‌توانید در مقابلش مقاومت کنید. حتی اگر طرفدار اسپیلبرگ نیستید و همیشه با نگاهی سختگیرانه فاصله‌ی خود را نسبت به فیلم‌هایش حفظ کرده‌اید، اینجا گیر می‌افتدید و در برابر سادگی و معصومیتش خلع سلاح می‌شوید.
موقع دیدن فیلم، حتی اگر تجربیات زیستی سام با تماشاگر مشابه یا مشترک نباشد، تحت تاثیر قرار می‌‌گیرید چون عمیقا باور می‌کنید که یک نفر روبه‌ری شما نشسته، دریچه‌ی ذهنش را باز کرده و بهتان اجازه داده تا برای قدم زدن در میان خاطرات همراهش شوید. طوری که آخر کار تصور می‌کنید انگار تمام مدت کسی دستتان را محکم گرفته بوده؛ هم برای ابراز محبت و هم بابت راحت شدن خیالش از اینکه کنارش می‌مانید.»
صدا، دوربین، زندگی!
برخورد نزدیک با «خانواده فیبلمن» از نوع اسپیلبرگی‌اش
آریان گلصورت
«فیلم به خوانشی عمیق و معنادار از تجربه زیستی یک کارگردان در دوران بلوغ تبدیل می‌شود. کارگردانی که از کودکی می‌آموزد احساسش را با فیلم ساختن بروز دهد و حرف‌هایش را از طریق این مدیوم با نزدیکان و غریبه‌ها در میان بگذارد؛ انگار که سینما یک پل ارتباطی میان او و محیط اطرافش است.
“خانواده فیبلمن” درباره یک کارگردان در حال رشد و خانواده دوست‌داشتنی و در عین حال در حال فروپاشی‌اش است. سامی که گویا ذاتا کارگردان است، یاد می‌گیرد که چطور می‌تواند جادو و قدرت تاثیرگذاری سینما را در زندگی‌اش جاری کند. او یاد می‌گیرد که چطور می‌تواند از زبان سینما و ابزار فیلمسازی برای بروز استعداد و عواطفش بهره بگیرد و اهداف مختلفش را در زندگی پیش ببرد. او یاد می‌گیرد که سینما چگونه می‌تواند احساسات متنوعی را در انسان‌ها برانگیزد و دوربین چگونه می‌تواند با ثبت وقایع، بر اضطراب زیست انسانی مسلط شود.»
بازگشت به خانه
از شکل‌گیری ایده تا ساخته شدن «خانواده فیبلمن»
تنظیم و ترجمه: جواد رهبر (هالیوود ریپورتر)
«فیلم در خانه‌های به دقت بازسازی‌شده‌ی دوران کودکی اسپیلبرگ در نیوجرسی، آریزونا و کالیفرنیا فیلمبرداری شده است و صحنه‌هایی از فیلم‌های هشت و شانزده میلیمتری که او در کودکی ساخته بود، در آن بازآفرینی شده‌اند. این فیلمی است که می‌توان آن را نوعی فیلمی خانوادگی به حساب آورد، با این تفاوت که 40 میلیون دلار برای ساخت آن هزینه شده است و یکی از نام‌آورترین فیلمسازان آمریکا آن را با حضور جمعی از بازیگران سرشناس مقابل دوربین برده است. دست بر قضا، دو نفر که در طول سالیان پیگیر ساخت این فیلم بوده‌اند، کسانی نیستند جز آرنولد و لیا، پدر و مادر کارگردان. اسپیلبرگ می‌گوید: «آن‌ها واقعا غر می‌زدند که “پس کی می‌خواهی فیلمی درباره‌ی خانواده‌ات بسازی، استیو؟» (هر کسی که قبل از 1976 با اسپیلبرگ آشنا شده، او را «استیو» صدا می‌زند.) ساخت این فیلم موضوعی بود که آن‌ها واقعا درباره‌اش هیجان‌زده بودند.»
تمام چیزهایی که دوستشان داشته‌ای
گفتگو با استیون اسپیلبرگ درباره تجربه شخصی‌اش در «خانواده فیبلمن»
ای. او. اسکات (نیویورک تایمز)
ترجمه: زهرا الماسی
«قرار نبود یک فیلم استعاری باشد. قرار بود درباره‌ی تجربیات زیسته‌ام باشد. سختی کار در مواجهه با این واقعیت بود که ممکن است واقعا داستان خودم را تعریف کنم. وقتی شروع کردیم به نوشتن، تمام چیزهایی که در این خاطرات قابل لمس و محرک بود، ناگهان واقعی شدند. وقتی سعی کردم مانند هر فیلم دیگری بازیگران “خانواده فیبلمن” را با توجه بهترین گزینه‌های ممکن برای هر نقش انتخاب کنم، متوجه شدم که این بار روشم جواب نمی‌دهد. چون به بازیگرانی نیاز داشتم که قبلا در فیلم‌های دیگر، مادر و پدرم را یادآوری می‌کردند.»