ترجمه: ارغوان اشتری
«کوچک کردن» ساخته آلکساندر پین فیلم افتتاحیه هفتادو چهارمین دوره جشنواره فیلم ونیز است. فیلم “اولین”های زیادی را برای کارگردانش رقم زده است. تا حالا هیچ‌کدام از فیلم‌های آلکساندر پین در جشنواره ونیز نمایش داده نشده بودند. او هیچ‌گاه به “لیدو” نیامده بود. این را هم مدنظر داشته باشید که انتخاب‌های جشنواره ونیز معمولا در فصل جوایز از رقبای مدعی هستند.
«کوچک کردن» محصول کمپانی پارامونت نخستین تجربه پین در زمینه جلوه‌های بصری نیز به شمار می‌رود. فیلم طنزی با رگه‌های از ژانر علمی-تخیلی دارد. شخصیتی که مت دیمن نقشش را ایفا می‌کند به دنبال زندگی بهتر است به همین خاطر خودش را کوچک می‌کند و به قدی حدود 5 اینچ می‌رسد. داستان ساله‌ها مدنظر پین و همکار فیلمنامه‌نویس او جیم تیلر قرار داشته. چه می‌شد اگر راه حل ازدیاد جمعیت و تغییرات جوی، آدم کوچولو شدن بود؟
به بهانه نمایش موفقیت آمیز فیلم در جشنواره ونیز، گفتگویی را با الکساندر پین در دنیای تصویر آنلاین می‌خوانید.
چه چیزی الهام‌بخش شما برای روایت این داستان بود؟
-هرازگاهی همکار فیلمنامه‌نویس‌ام جیم و برادرش با خود می‌اندیشیدند اگر می‌توانستیم کوچک بشویم چقدر زندگی امکان داشت بهتر بشود، خانه‌ها بزرگتر بشود و غذا ارزان تر باشد و… . چند سال بعد به سراغ این موضوع رفتم و گفتم: «اگر این ایده را به عنوان راه حلی برای ازدیاد جمعیت و تغییرات آب و هوایی قرار بدهیم چطور است؟« جیم موافقت کرد و نگارش داستان شروع شد. ما فکر کردیم فرض مفیدی برای دلایل بی شمار است.
«کوچک کردن« از جنبه تکنولوژی جاه‌طلبانه ترین فیلم شماست.
برای اولین بار یک فیلم با جلوه‌های بصری ساخته ام. بنابراین برای ساختن یک فیلم با جلوه‌های ویژه آموزش دوست داشتنی بود. از جنبه تکنولوژی بیشتر مرحله کوچک شدن آدم‌ها است که روی پرده نمایش داده می‌شود. فکر کنم بخشی از کمدی داستان جلوه ظاهری تکنولوژی کوچک شدن آدم‌هاست.
آیا بازیگرانی هستند که تا کنون با آنها همکاری نداشته اما علاقمند به کار با آنها باشید؟
-دلم می خواهد با خاویر باردم همکاری کنم. یک روز نیز با ماریون کوتیار کار خواهم کرد. فکر می‌کنم ستاره بزرگی است.
چگونه این فضایی که فیلم‌های تان را می‌سازید توصیف می کنید؟ درام درتقابل با کمدی؟
–شخصا ترجیح می‌دهم که فیلم‌هایم را کمدی بدانم چون همیشه به چشم من شوخ‌طبعانه هستند و من کمدی را یک فرم جدی می‌دانم. البته اگر از نظر شما حرفم خودنمایانه نباشد. از ساختن یک درام سرراست جایی که خندیدن کم است، هراس دارم.فکر می‌کنم بسیاری از فیلم‌ها پتانسل کافی ندارند چون در آنها شوخی به اندازه کافی پیدا نمی‌شود. اگر می‌خواهی فیلم هایم را طبقه‌بندی کنم باید بگویم آنها کمدی جدی یا درام خنده‌دار هستند؟ چه کسی می‌داند؟ چه کسی اهمیت می دهد؟ فیلم است دیگر.
می‌توانید روی این نکته توضیح بیشتری بدهید که بعضی از فیلم‌ها پتانسیل کافی ندارند چون اصلا شوخی ندارند؟
نمی‌خواهم نگاه بسته ای به این موضوع داشته باشم. اما فکر می‌کنم فیلم داستانی- فارغ از موضوع- باید تا حدودی جذابیت داشته باشد. من در دل بسیاری از فیلم‌ها را متهم می‌کنم که بخاطر هدفی جدی به اشتباه لحن جدی دارند. این نگاهی شخصی است. وقتی ازم می‌پرسند نظر شما نسبت به فلان یا بهمان فیلم چیست اغلب پاسخ می دهم: عالی و بدون شوخی.
از تماشاگران «کوچک کردن» چه انتظاری دارید؟
(می خندد) مسلما مانند دیگر فیلم‌هایم جوابی جز این نخواهم داشت که امیدوارم تماشاگران بیاندیشند «کوچک کردن» خوش ساخت است و با با لذت ساخته شده است.