پیتر بردشا
ترجمه:ارغوان اشتری
«مثلث غم» طنز فوق العاده غنی روبن اوستلوند، به ویژه با توجه به استعدادهایی که در بخش مسابقه کن به رقابت پرداختند، برنده ای ناشایست است.
کن امسال عضو دیگری به باشگاه دو نخلی ها اضافه کرد،به کارگردانانی که دو بار برنده جایزه نخل شدهاند، تا در کنار کن لوچ و برادران داردن قرار بگیرد. روبن اوستلوند که در سال 2017 جایزه نخل طلا را برای کمدی سیاهی که در دنیای هنر میگذشت، به نام مربع برنده شد، حالا دوباره نخل را برای فیلمی دیگر با عنوان هندسی در دست میگیرد: مثلث غم، طنزی خوش تصویر در مورد مد، جهانیسازی، فرهنگ خودشیفتگی و متمولان.
.
خب، شاید «مثلث غم» فیلمی باشد که جهان حال حاضر به آن نیاز دارد: سینمای ناخوشایند، سینمای حال بد، اما همچنین سینمایی که خیلی ما را ناراحت نمی کند و حس ما را نسبت به اینکه آدم های بد چه کسی هستند، میستاید. ما به فیلمی در مورد یک دسته احمق ثروتمند نفرت انگیز روی قایق هایی که به سمت ناکجاآباد می روند و شایسته مرگ هستند، نیاز داریم، فیلمی که بازتاب دهندهی دست شستن بدبینانه و خسته ما از جهان باشد، اما همچنین فیلمی باشد که حساسیت های خودمان را زیاد به چالش نکشد. این شرایطی است که همه ما در آن قرار گرفتیم و شاید مثلث غم به آن حال و هوا می پردازد. مثلث غم میتواند از روح زمانه بگوید، اما نه آنقدر جالب (یا نه آنطور که در اصل) فکر میکند.
.
«مثلث غم» – مثل دیگر فیلمهای امسال – باعث دودستگی منتقدان شد. سکانس افتتاحیه جالب است، اما باقی داستان وام گزفته است (ایده هایی که ازشکمچرانی بزرگ ِمارکو فرری ونمایشنامه کرایتن شایسته اثر جی.ام باری برداشت شده است) و ذاستان سنگین است. دیگر منتقدان جسارت و جلوهگری بیچون چرای فیلم را دوست داشتند و مطمئناً «مثلث غم»جاه طلبی داشت. فیلم بی تردید محل بحث است. اما هیچ ایدهای در آن وجود نداشت که در فیلم قبلی روبن اوستلند، «مربع»، با ظرافت بیشتر، با ارزشتر و در عین حال قویتر نباشد، و «مثلث غم» برای من بسیار سطحی به نظر میرسید. شاید انتخاب بازیگران بینالمللی و محیط داستان به فیلم کمک کرد تا داوران درموردش به اتفاق آرا دست پیدا کنند.
.
جایزه بزرگ به طور مشترک اهدا شد به فیلمی که در کن همه دوست داشتند:«نزدیک» ساخته لوکاس دونت درباره رابطه دوستی دو پسر سیزده ساله که نقش آفرینی شگفت انگیز و بسیار تاثیرگذاری هم داشت. جدای چشم پوشیهای (بی نهایت کوچک) من در مورد «نزدیک»، من شخصاً فیلم را بسیار برتر از کارگردانی نمایشی متظاهرانه ی « مثلث غم » می دانم.اما اینجا دوباره، بلای تفرقه و ناامیدی در میان داوران سر به درآورد.جایزه به طور مشترک اهدا شد (یکی از دو جایزه مشترک اختتامیه) و «نزدیک» باید صحنه را با فیلم جالب اما ناقص و نسبتاً پیش پاافتاده ی «ستارهها در ظهر» ساخته کلر دنی، که توسط بسیاری از منتقدان مورد تمسخر قرار گرفته بود، تقسیم می کرد.
من «ستاره ها در ظهر» را تلاشی جالب برای درهم آمیختن نگاه شخصی و سیاسی به واسطه مواجهه زنی تن فروش آمریکایی و یک تاجر مرموز بریتانیایی دیدم – اما نقشآفرینی ها در سطح بالایی نبود.
جایزه هیئت داوران به طور مشترک به یکی از فیلمهای بسیار محبوب من در کن رسید: هشت کوه، ساخته فلیکس ون گرونینگن و شارلوت واندرمیرش کاملا عالی است، داستان درباره دو مرد است که با هم کلبهای میسازند تا تابستانها را آنجا بگذرانند ،چیزی که در کودکی از آن محروم بودند.
.
«هشت کوه» جایزه را با «ایئو» به طور مشترک برد ، فیلمی درباره یک الاغ (و به طور غیرمستقیم با الهام از ناگهان بالتازار اثر روبر برسون) که توسط دو چهره افسانه ای ساخته شده است. این فیلم توسط کارگردان لهستانی یرژی اسکولیموفسکی کارگردانی شد که اولین بار در سال 1972 با فیلمی با بازی دیوید نیون و جینا لولوبریجیدا به کن آمد و جرمی توماس -غول تهیه کننده فیلم های مستقل بریتانیایی- تهیهکننده بود.«ایئو» فیلمی بود که بعد از دیدنش در ذهنم بزرگ شد و خیلی ها در کن فیلم را دوست داشتند.
انتخاب شخصی من برای نخل طلا، تریلر رمانتیک نوآر با شکوه « تصمیم به رفتن» ساخته پارک چان ووک بود که بازیهای فوقالعادهای داشت – بهویژه بازیگر زن برجستهاش، تانگ وی – و از همه لحاظ خوش ساخت بود. در اهدای جایزه بهترین کارگردان عدالت آشکاری دیده میشود ، هرچند من به جوایز بیشتری امیدوار بودم. در مورد رشته بازیگری، سونگ کانگ هو، بازیگر بزرگ کره ای جایزه بهترین بازیگر مرد را برای نقش مرد دلال و به لحاظ عاطفی پیچیده در فیلم کمدی «دلال» ساخته هیرو کازو کوره-ادا برد که بچه های ناخواسته را به زوج های بدون فرزند می فروشد. او اینجا در کن به خاطر نقش اصلی اش در فیلم انگل ، فیلم برنده نخل بسیار محبوب است.
نقش آفرینی خوبی بود، اگرچه خود فیلم بهترین اثر کوره –ادا نیست. زر امیرابراهیمی بازیگر ایرانی جایزه بهترین بازیگر زن را گرفت برای نقش روزنامه نگار محقق (شخصیت غیرواقعی) که راز پرونده (واقعی) یک قاتل زنجیره ای را در «عنکبوت مقدس » حل میکند . باز هم یک بازی خوب، البته نه در حدو اندازه بازی تانگ وی در «تصمیم به رفتن.»
من بسیار خوشحالم که جایزه بهترین فیلمنامه به طارق صالح برای« پسری از بهشت تعلق» گرفت، فیلم طنز او همچنین یک درام جاسوسی با رگه هایی از آثار جان لو کاره بود. اما اعطای جایزه ویژه به برادران داردن برای درام اجتماعی-رئالیستی جالب اما بسیار معتدلشان، توری و لوکیتا، برای کن به پرستش اجداد شان میمانست.
کن امسال چنین بود: چند فیلم عالی از پارک چان ووک، لوکاس دونت، فلیکس ون گرونینگن و شارلوت واندرمیرش و فیلم پرهیاهو و متظاهرانه مثلث غم جایزه گرفتند. اما امسال ویترینی برای آثار بزرگ بود – آثاری که لذت آینده را برای مخاطبان سینما نوید می دهد.
.