بایگانی‌ها

متفاوت از آنچه قبلا دیده‌اید

متفاوت از آنچه قبلا دیده‌اید
متفاوت از آنچه قبلا دیده‌اید

آخرین فیلم بخش مسابقه که شب گذشته به نمایش درآمد، «درخت گلابی وحشی» جدیدترین فیلم نوری بیلگه جیلان ترکیه‌ای است. او تنها فیلمساز بخش مسابقه است که سابقه بردن نخل طلا را دارد و محبوب جشنواره کن است. فیلم جدید او نیز با تحسین منتقدان روبرو شد و تا به این‌جا از 7 ریویوی منتشر شده در متاکریتیک میانگین امتیازی 94 از 100 را کسب کرده است. گزیده‌ای از نقدهای منتشر شده را در دنیای تصویر آنلاین بخوانید:

پیتر برادشاو – گاردین

«درخت گلابی وحشی» یک فیلم لطیف، انسانی، خوش‌ساخت و با بازی‌های باشکوه است. پردیالوگ، بامزه و در عین حال غمگین؛ در فرمی بی‌نقص و درگیرکننده. اشاره‌ای صبورانه و قصیده‌وار به ایده کودکی و شهر زادگاه و این‌که بازگشت به ‌هردو آن‌ها تا چه‌اندازه تلخ و شیرین است. همچون فیلم قبلی، او به روح چخوف نزدیک است، اما سبک او تماما متعلق به خودش است.

روبی کالین – تلگراف

نخستین فیلم جیلان پس از «خواب زمستانی» در تمام زمان سه ساعته‌اش دیالوگ دارد. با این‌حال، فیلمی شاعرانه و احساسی است که بازیگردانی فوق‌العاده‌ای دارد. فیلم از نظر بصری پرجزئیات و از نظر شنیداری استعاری است و زیبایی روستایی آن و جنگل‌ها و تپه‌های کهربایی رنگ درخشان جلوه می‌کنند.

دبورا یانگ – هالیوود ریپورتر

چهارسال پس از بردن نخل طلا، جیلان با فیلمی به کن بازگشته که از دریچه شاعرانگی و سرخوشی به کشور خود می‌نگرد. تجربه تماشای فیلم همچون غوطه‌ور شدن در یک رمان طولانی است (کما اینکه شخصیت اصلی نیز یک رمان‌نویس بودایی است) که با رگه‌هایی از فلسفه، دین، سیاست و پازل‌های اخلاقی همراه می‌شود. در فیلمبرداری کمی شتاب‌زدگی مشاهده می‌شود و ظرفیت شخصیت‌ها برای بازتاب بیرونی ناکافی است. همچنین میزان شاعرانگی و تصویرگری فیلم کمتر از چیزی است که طرفداران جیلان انتظار دارند. با این‌حال سکانس‌های پایانی فیلم ارزش انتظار سه ساعته را دارد و نخ‌های داستانی را به خوبی در انتها جمع می‌کند.

اریک کان – ایندی وایر

برای نخستین بار، جیلان برای روایت قصه تلخ و شیرینش از فرم بلندپروازانه‌ای استفاده کرده که در برخی لحظات (خصوصا بخش رابطه پدر و پسری) کمدی است. مدت زمان سه ساعته کاملا برای تعریف قصه به اندازه است و نمی‌توان مدت زمان دیگری برای آن درنظر گرفت. جیلان فیلمسازی نیست که از سبک فیلمسازی خود عقب‌نشینی کند، اما با «درخت گلابی وحشی» او موفق می‌شود احساسات آشنای خود را به فیلمی تزریق کند که با ترکیب بلندپروازی‌های خلاقانه، موفق می‌شود یک کلیت معنی‌دار خلق کند.