«رفقای عزیز» ساخته آندری کونچالوفسکی ،فیلمساز قدیمی و مشهور روسی که همکار آندری تارکوفسکی نیز بوده، یکی از نامزد‌های جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان در فهرست اولیه بود که نخستین بار درجشنواره ونیز به نمایش درآمد
فیلم داستان رویدادهای واقعی سال 1962 است، در زمانی که اتحاد جماهیر شوروی اعتراض‌های کارگری در شهر نووچرکاسک را سرکوب کرد. لیودمیلا قهرمان داستان، یکی از اعضای حزب کمونیست محلی شهر و از طرفداران سرسخت رژیم اتحاد جماهیر شوروی است. او شاهد تیراندازی به معترضان (کارگرها) توسط نیروهای ارتش در جریان یک اعتراض است . دولت برای سرکوب اعتصاب به شهر نیرو فرستاده است. قتل عام صورت می‌گیرد و با این اتفاق نگاه لیودمیلا به زندگی تغییر می‌کند.
در ادامه نظر منتقدان را درباره این فیلم بخوانید:
آنتونی لین(نیویورکر): کونچالفوسکی با بازگشتش با این شاهکار، دوباره ما را گیج کرده است.
باب استروس(سن فرانسیسکو کرونیکل): قرار دادن داستان‌های فیلم های سیاسی در گذشته راهی آسان و معمولاً امن برای نشان دادن حسن نیت فیلمساز است. اما با تشدید ترسناک گزارش های سال 2021 که از مسکو به واشنگتن دی سی می‌رسد ، این فیلم زیبای سیاه وسفید به نظر می رسد اثری است که خون واقعی دارد و بازتاب دهنده زمانه معاصر است.»
دبورا یانگ(هالیوود ریپورتر): رفقای عزیز! یادآوری مهمی از هراس از اتحاد جماهیر شوروی است که زیر قالیچه پنهان شده بود. بیشتر اعتبار فیلم به دلیل بازی ویژه و گیرایی است که یولیا ویستسکایا در نقش اصلی ارائه داده است. او در این فیلم تضاد میان مادربودن و ایدئولوژی را با تمام سختی‌های مربوط به آن نمایش می‌دهد.
جسیکا کیانگ(ورایتی): علی رغم جدی بودن موضوع و اثری بکر ، «رفقای عزیز» دارای یک حس شوخ طبعی خشک ، یا حداقل یک حس آبزورد است ، که به ویژه در بسیاری از صحنه های دیوان سالارانه و نظامیانی که با عصبانیت از مسوولیت شانه خالی می کنند در طول فیلم نمایان می شود.
دیوید کتز(سینما فرانسه):«گذشته هرگز نمی‌میرد» جمله معروف ویلیام فاکنر است. معدود فیلم‌هایی وزن این جمله را بیشتر از فیلم اخیر آندری کونچالوفسکی،«رفقای عزیز» تحمل می‌کنند که تاریخچه قرن بیستم جنگ زده را به تصویر می‌کشد.
در رفقای عزیز کونچالوفسکی بیشتر به سبک فیلم قبلی و موفق خود در جشنواره ونیز یعنی بهشت بازگشته. دو فیلم سیاه و سفید ، علی رغم دوران متضادی که به آن می‌پردازند ، به خوبی مکمل یکدیگر هستند. رفقای عزیز به طور بالقوه می تواند مخاطبان بسیار گسترده تری نسبت به فیلم قبلی او داشته باشد و باعث ایجاد شناخت بیشتر برای کارنامه گزیده کونچالوفسکی بشود. او که البته شاگرد آندری تارکوفسکی بوده، داستان سرای به مراتب ملموس تری است ، اما هرگز از وحشیگری بی رحمانه‌ای که دوباره در این فیلم بررسی می کند ، طفره نمی‌رود.»