ترجمه: آذین شریعتی
دنیای تصویرآنلاین-«به سوی ستارگان» ساخته جیمز گری یکی از فیلم‌های حاضر در بخش رقابت اصلی جشنواره فیلم ونیز است که با استقبال و واکنش مثبت از سوی مخاطبان و منتقدان روبرو شد. برد پیت در این فیلم نقش فضانوردی را بر عهده دارد که برای پیدا کردن پدرش با بازی تامی لی جونز به فضا سفر می‌کند. در ادامه نقدی که در اسکرین دیلی بر این فیلم منتشر شده می‌خوانید.
«به سوی ستارگان» که در ونیز برای اولین بار نمایش داده شد از 27 شهریور در انگلستان و دو روز بعد در آمریکا اکران می شود و محبوبیت برد پیت مورد سنجش قرار خواهد گرفت. «به سوی ستارگان» یک فیلم ماجراجویانه فضایی نیست و آن‌هایی که دنبال یک بلاکباستر فانتزی می‌گردند ناامید خواهند شد. اما نقد‌های مثبت و وجه علمی تخیلی جدی فیلم ممکن است باعث جذب مخاطب شود.
برد پیت در نقش فضانوردی به اسم روی بازی می‌کند که در ارتباط برقرار کردن و نزدیک شدن به آدم‌ها مشکل دارد خصوصاً همسر سابقش ایو با بازی لیو تایلر. دولت آمریکا روی را برای یک ماموریت خطرناک استخدام می‌کند. او باید برای بازدید از سایت پروژه لیما به سیاره نپتون سفر کند تا از وجود نوعی جریان انرژی که حیات در زمین را تحت خطر قرار داده خبر برساند. پروژه لیما توسط پدر روی بنیان گذاری شده، پرافتخارترین فضانورد آمریکا که برای بیش از یک دهه خبری از او نیست.
«به سوی ستارگان» شاید مانند فیلم قبلی گری «شهر گمشده زی» یک روایت ماجراجویانه متعارف بنظر بیاید اما در واقع یک سفر ذهنی پیچیده است که در آن یک مرد تنها با شیطان درونش مبارزه می‌کند. بار اصلی «به سوی ستارگان» بر روی شانه‌های برد پیت است. او نقشی مملو از توهمات دردآور را به خوبی درآورده است. به کمک مدیر فیلمبرداری و طراح صحنه و سرپرست جلوه‌های ویژه، گری توانسته در صحنه‌‌هایی که برد پیت از زمین به ماه و مریخ و نپتون سفر می‌کند تصاویر خیره کننده‌ای خلق کند از جمله دو سکانس استثنایی و غافلگیر کننده که استادانه وحشت این دنیای جدید را منتقل می‌کند.
«به سوی ستارگان» از اینکه با تجسم یک جامعه هوشمند‌تر و پیشرفته‌تر مخاطبش را شگفت زده کند خودداری می‌کند. در عوض گری بر روی فراز و نشیب‌های یک سفر فضایی تمرکز کرده و وقایع را به صورت رئال پیش می‌برد. «به سوی ستارگان» بیش از اینکه به فانتزی متمایل باشد از ژرفای سرد کائنات استفاده می‌کند تا عمق انزوای روحی شخصیت فضانورد را نشان بدهد. با وجود اینکه این فیلم به برد پیت تعلق دارد اما بازیگران نقش مکمل به خوبی فضای ناتورالیستی و منزوی فیلم را تکمیل می‌کنند خصوصاً جونز که تنها با چند دیالوگ شمایل یک پدر سرد و زورگو را مجسم می‌کند.