شهرام مکری در جدیدترین مصاحبه خود با سایت تله ریپورت صحبتهای متنوعی را مطرح کرده است.
او درباره این که جشنواره ونیز پس از شیوع ویروس کرونا نخستین جشنواره است که برگزار میشود، میگوید:«برای همه تماشای دوباره فیلم روی پرده بزرگ غافلگیری بود. وقتی درباره صنعت سینما صحبت میکنیم، درباره جشنواره های سینمایی داریم حرف میزنیم.هیچ کسی نمیداند تا چه زمانی درگیر این ویروس خواهیم بود.فکر میکنم باید با این معضل زندگی کنیم. و جشنواره ونیز هم بخشی از این زندگی است. من خیلی خوشحال هستم که جشنواره برگزار میشود و میتوانم فیلم خودم را در جشنواره نمایش بدهم.این یک وعده ملاقات با سینماست.»
او درباره ضرورت روایت چنین داستانی میگوید:«وقتی در مورد تجربیات زندگی خود صحبت می کنیم ، می ترسم که برخی اتفاقات دوباره تکرار شود.و امروز در ایران زندگی ما با 40 سال پیش تفاوت چندانی ندارد.ما با همین مشکلات روبرو هستیم.برای من ، قرار دادن شخصیت های 40 سال پیش در تهران امروز تجربه خوبی بود.چه بلایی سر این شخصیت ها در تهران امروز می افتد؟»
از سوی دیگر او در مصاحبه ای که دیروز با سایت ونیز دیلی انجام داد چنین صحبتهایی را مطرح کرد:
چهل سال پیش ، در جریان قیام سرنگونی رژیم شاه در ایران ، معترضین چندین سالن سینما را به آتش کشیدند ، این نمادی از فرهنگ غربی تلقی می شد که می خواستند به هر قیمتی ریشه کن شود. در یک مورد غم انگیز ، سالن سینمایی با چهارصد نفر تماشاگرش آتش زده شد که بیشتر آنها زنده زنده سوختند. چهل سال می گذرد و در ایران معاصر ، چهار نفر تصمیم می گیرند که از این ژست بی فکرانه تقلید کنند ، و به طرز فجیعی گذشته را به امروز بیاورند. شهرام مکری فارغ التحصیل دانشگاه سوره در تهران در رشته کارگردانی سینما و تلویزیون ، کارگردان و فیلمنامه نویس ایرانی است که زندگی حرفه ای خود را با ژانرهای مختلف از جمله مجموعه های تلویزیونی و مستند پیوند زده است. در سال 2013 فیلم سینمایی ماهی و گربه برنده جایزه ویژه بخش افقها برای محتوای خلاقانهاش شد و در سال 2014 برنده جایزه هیئت داوران «جوانان» ، فیپرشی و جایزه بزرگ از جشنواره فیلم فریبورگ شد. فیلم جنایت بی دقت سومین فیلم اوست.
مکری میگوید:« وقتی از تاریخ صحبت می کنیم ، به نظر می رسد که درباره زمانی جدا از زمان حال صحبت می کنیم. اما تاریخ یک زنجیره است. بین حال و گذشته همپوشانی وجود دارد ، اما ما برای سهولت درک آنها را از هم جدا کرده ایم. تاریخ در ایران یک دیوار تقسیم کننده بلند دارد و آن انقلاب است. هر آنچه اتفاق می افتد به قبل و بعد از این مرز تاریخی تقسیم می شود. فیلم جنایت بیدقت – در مورد یکی از مهمترین وقایعی است که منجر به ساخته شدن این دیوار تقسیم کننده شد. بسیاری می گویند آتش گسترده ای که انقلاب در ایران را شعله ور کرد با آتش سوزی سینما رکس آغاز شد. برای من بسیار حیاتی بود که نشان دهم ، هنوز چهل سال پس از پیروزی انقلاب ، می توان تصور کرد که تاریخ به جلو نرفته است ، بلکه مانند یک دایره پیچ خورده است. شخصیت های یک داستان تاریخی چهل سال پیش را امروز در تهران می بینیم. روش عملی من فراخوانی شخصیت های تاریخی در ایران معاصر بود.
مکری در ادامه درباره ساخت مستند و برنامههای تلویزیونی توضیح میدهد:« من برای امرار معاش برنامه های تلویزیونی یا مستند می سازم. وقتی می خواهید بیشتر به تجربی گرایی توجه کنید همیشه مشکل دارید. به عنوان مثال ، یافتن بازار و سپس یافتن سرمایه گذار برای فیلم های بعدی. در این مدت ، من تدریس می کنم و البته ، فیلم های تبلیغاتی و مستند سفارشی می سازم. همه آنها به من کمک می کنند تا درک بهتری از شرایط جامعه امروز ایران داشته باشم. جامعه ای که برای رشد تلاش می کند و با ده ها مشکل روبرو است. علاقه زیاد سینمای ایران به فیلمهای هایپر رئالیسم از نگاه به سینمای مستند ناشی می شود. اما سعی می کنم تا جایی که می توانم از این نگاه فاصله بگیرم. من و همکار فیلمنامه نویسم نسیم ، حتی وقتی من فیلمی درباره مستندی براساس حوادث می سازم ، همیشه درمورد این صحبت می کنیم که از منظر واقع گرایانه تا چه حد می توانیم پیش برویم. برای ما این نوعی تجربه گرایی در سینمای ایران است.»
درباره ملاک انتخاب بازیگر، می گوید:« بازیگران جوان زیادی علاقه مند به کار در سینما هستند. بیشتر آنها در ایران در تئاتر کار می کنند.. به نظر من این یکی از راه های دور شدن از سینمای محافظه کار است. بنابراین به بازیگران تئاتر که برای اولین بار جلوی دوربین می آیند اعتماد دارم. روش من در انتخاب بازیگران ساده است. من به تئاترهای تهران می روم و لیستی از بهترین آنها را دارم. در تمام فیلم های من ، شما برای اولین بار بازیگران زن و مرد زیادی را می بینید. در طول کار ، من به تمرین طولانی با بازیگران علاقه مند هستم. ما همیشه در حال تمرین هستیم که صحنه های طولانی فیلم را به راحتی ضبط می کنیم.»