دیگر رسما ماراتن آخر سال دنیای سینما شروع شده و هر رویداد و جشنواره‌ای می‌تواند روی سرنوشت محصولات و استودیوها تاثیر بگذارد. یکی از این رویدادهای مهم جشنواره فیلم تورنتو است که به صورت غیررقابتی برگزار می‌شود اما محلی است برای عرضه‌ی تعدادی از آثار مهم. در دو دو روز اول از جشنواره تورنتو، واکنش‌های متفاوتی را نسبت به فیلم‌ها شاهد بوده ایم.
هفت دلاور
جشنواره تورنتو با «هفت دلاور» آنتوان فوکوا افتتاح شد. فیلمی که واکنش‌های متناقضی را به همراه داشت و ادای دین به جان فورد و سرجیو لئونه و پرداختن به بحث تنوع نژادی در آن بیشتر به چشم آمده. اما در مجموع می‌توان گفت که به احتمال زیاد از رادار جشن‌ها و جوایز خارج شده است.
اسنودن
اگرچه اُون گلایبرمن منتقد ورایتی «اسنودن» را نه تنها بهترین فیلم الیور استون از زمان «نیکسون» بلکه یکی از مهم‌ترین درام‌های سیاسی سال‌های اخیر می‌داند، اکثر کسانی که فیلم را ساعاتی قبل در جشنواره تورنتو تماشا کرده اند، به نظرشان ساخته جدید استون اثری متوسط است که در پرداخت به ابعاد مختلف شخصیت اسنودن و جنبه‌های سیاسی و امنیتی پدیده شنود و نظارت همگانی سردرگم و ناموفق عممل می‌کند.
تولد یک ملت
از زمان نمایش «تولد یک ملت» در جشنواره ساندنس و کسب دو جایزه اصلی، می‌شد حدس زد که فیلم مستقل نیت پارکر یکی از پر سر و صداترین آثار امسال خواهد بود. «تولد یک ملت» سرگذشت نات ترنر و قیام گسترده و خشونت‌بار بردگان در قرن نوزدهم را روایت می‌کند. گفته می‌شود که نیت پارکر تندترین فیلم تاریخ آمریکا علیه برده‌داری و تبعیض نژادی را ساخته. ساعتی قبل این فیلم در جشنواره تورنتو با تشویق ایستاده و کم‌سابقه‌ای از سوی تماشاگران رو به شد.
تا به این لحظه دو فیلم جنجالی «مهتاب» و «تولد یک ملت» نام خود را به‌عنوان مدعیان اصلی فصل جوایز جا انداخته اند.