اگر از نظر سینمایی بحث کنیم، مایکل چیمینو یکی از بهترین کارگردانانی است که در دهه‌ی هفتاد به جریان هالیوود جدید پیوست و موفق شد با «شکارچی گوزن» نام خودش را برای همیشه در تاریخ سینما ثبت کند. اما به طور کلی نام چیمینوی فقید مترادف بود با شکست تجاری و ورشکستی استودیو و تهیه‌کننده‌ها.
بعد از آن که «دروازه بهشت» از هر نظر شکست خورد و یونایند آرتیست را به خاک سیاه نشاند، چیمینو تبدیل شد به چهره‌ای بدنام و نمادی از کارگردانان جاه‌طلب و دردسرساز. آثار بعدی چیمینو هم زیر سایه‌ی شکست قبلی قرار گرفتند. «سال اژدها» مهم‌‌ترین فیلم چیمینو بعد از «دروازه بهشت» بود که باز هم نتوانست موفقیتی کسب کند. اما بازنگری‌های بعدی نشان داد فیلم خیلی بهتر از آن چیزی بوده که در زمان خود درباره‌اش گفتند و نوشتند.
یکی دیگر از برنامه‌های جنبی جشنواره ونیز امسال، بزرگداشت مایکل چیمینو و نمایش نسخه‌ای کمیاب از «سال اژدها» بود. علی معلم، که جزو تماشاگران این فیلم در ونیز بوده، در گزارش ویدیویی دنیای تصویر آنلاین از چیمینو، میکی رورک و «سال اژدها» می‌گوید.