ترجمه:سودابه نیکدان
سنت خانوادگی‌اش را با فیلم روز پرچم (Flag Day) حفظ می‌کند
شان پن، پسر کارگردان و بازیگر لیو پن و ایلین رایان، در مصاحبه‌ای با ددلاین از حفظ سنت خانوادگی‌اش با فیلم روز پرچم گفت که قرار است به زودی و برای اولین بار در رقابت‌های جشنواره‌ی کن اکران شود. این فیلم براساس خاطرات شخصی جنیفر وگل ساخته شده و داستان او را به عنوان یک سارق بانک و پدر متهمش دنبال می‌کند. پن ضمن کارگردانی این فیلم، نقش کاراکتر پدر را بر عهده دارد، در حالی که فرزندانش دیلن و هاپر در نقش دختر و پسرش به نقش‌آفرینی می‌پردازند. این یازدهمین حضور وی در کن خواهد بود، آن هم در حالی که پن سال گذشته را به تهیه و توزیع واکسن از طریق انجمن CORE (تلاش امداد سازمان یافته‌ی جامعه) اختصاص داده بود که یک پروژه‌ی بشردوستانه است که او در سال 2010 پس از فاجعه‌ی زلزله‌ی هائیتی تاسیس کرد.
ددلاین: چقدر در داستان فیلم دست بردید و چطور انتخاب کردید که دخترتان نقش وگل را بازی کند؟
شان پن: فیلم‌نامه کار جز باترورث بود. وقتی آن را خواندم، فکر کردم ممکن است در آن بازی کنم. با هوبرگ درباره‌ی کارگردانی و همینطور نقش احتمالی دیلن صحبت کردیم و از آنجایی که تصمیم بر این شد تا در فیلم بازی کنم و باید دنبال چهره‌ی مشابه خودم می‌گشتم، پس دیلن سریع‌ترین و بهترین گزینه بود.
ددلاین: به عنوان یک فیلمساز، بازی کردن در فیلمی که خودتان کارگردانی می‌کنید چه مزایایی دارد؟
پن: وقتی یک فیلم‌نامه می‌نویسم، احساس می‌کنم که نویسندگی برای ساخت یک فیلم مزیت محسوب می‌شود چرا که نویسنده یک بار در زمان نوشتن تمام صحنه‌ها و بازیگران را در ذهن خود تجسم می‌کند. این که من بازیگر هستم فکر نمی‌کنم مزیت بزرگی برایم محسوب شود چون هر بازیگری سبک منحصربه‌فرد خود را دارد. اگر درباره‌ی هدایت کردن خود بازیگرم به عنوان کارگردان بخواهید بدانید که هیچ اما وقتی بازیگران دیگر را هدایت می‌کنم، به سمت نمایشنامه می‌روم، و در این مورد که نمایشنامه متعلق به کس دیگری بود، چالش بیشتری در کارگردانی مجموعه احساس می‌کردم.
ددلاین: این یازدهمین فیلم شما در جشنواره‌ی کن است. شما قبلا جایزه‌ی بهترین بازیگر را گرفتید و ریاست هیات داوران سال 2008 را بر عهده داشتید. حضور در این جشنواره برای بازگشایی تجارت فیلم‌های سینمایی که اساسا با پخش آنلاین و همه‌گیری کرونا آسیب دیدند چقدر حیاتی است؟
پن: کن تنها جشنواره‌ی فیلمی نیست که آنچه را که می‌خواهیم نشان می‌دهد، اما هیچ کدام بهتر از آن نیستند. کن فقط یک جشن بزرگ برای فیلمی است که ساخته شده. بهترین زمانی که من در کن داشتم زمانی بوده که در هیات داوران حضور داشتم و تجربه‌ی این گروه سینمای بین‌المللی و عالی را در کارنامه‌‌ام ثبت کردم.
ددلاین: پدر شما یک بازیگر و فیلمساز بود، مادرتان هم بازیگر بود. آن‌ها چه تاثیری بر شما داشتند؟
پن: بیان آن سخت است. من در خانه‌ای بزرگ شدم که کار در تیاتر و فیلم، بسیار مورد احترام بود. تا سال آخر دبیرستان، فکر نمی‌کردم درگیر آن شوم. فکر می‌کردم می‌خواهم وکیل شوم. در فیلم‌های سوپر 8 (Super 8) شرکت کردم و راهم را پیدا کردم. این اتفاق درست در همان سنی بود که معمولا بچه‌ها با والدین خود ارتباط برقرار نمی‌کنند، بنابراین تا زمانی که احتمالا در اواسط 20 سالگی بودم هرگز ارتباط مستقیمی با والدینم احساس نکردم. اما آن‌ها همیشه برایم مایه‌ی دلگرمی بودند. مادرم، با دیدن اولین کارم گفت: « تو باید به دانشگاه بروی». بابا یک فیلمساز بود. جالب است من دی‌وی‌دی اولین فیلم بلند او را در سال 1965 سفارش دادم، مردی به نام آدم (A Man Called Adam). این یک فیلم خارق‌العاده است و کاش می‌توانستم درباره‌ی این فیلم با او صحبت کنم.
ددلاین: ایالات متحده موفقیت خوبی در کنترل بیماری کرونا داشت، اما شیوع همه‌گیری در کشورهای فقیر همچنان ادامه دارد. از این نظر CORE چه برنامه‌ای دارد؟
پن: اکنون در فاولاهای برزیل هستیم و کلینیک‌های واکسیناسیون احداث می‌کنیم. در هند و بسیاری جاهای دیگر در پشت صحنه‌ی حمایت از توزیع قرار داریم. کاری که ما انجام می‌دهیم حمایت از تحویل دارو و واکسن است و سپس گردهم آوردن پزشکانی که بتوانند خدمت کنند. این همان چیزی است که ما از عهده‌ی آن برآمده‌ایم و فکر می‌کنم در آن مناطق باقی بمانیم و سپس تا حد ممکن گسترش پیدا کنیم، تا اینکه هرچه کمتر شاهد گسترش این بیماری در سراسر جهان باشیم.