ترجمه: آناهیتا منجزی
دنیای تصویرآنلاین-«بیوه‌ها» ساخته استیو مک‌کوئین، کارگردان و فیلمنامه‌نویس بریتانیایی از روز جمعه 16 نوامبر به روی پرده سینماها رفت و طبق پیش‌بینی‌ها در گیشه به فروش قابل قبولی دست یافت و با واکنش مثبت منتقدان و استقبال مردم مواجه شد. مجله «اسلیت» به بهانه ساخت این فیلم با مک‌کوئین گفت‌و‌گویی انجام داده است که در ادامه بخش‌هایی از آن را می‌خوانید.
شما فیلمی درباره زندانیان سیاسی ایرلندی ساختید، بعد فیلمی درباره اعتیاد به روابط جنسی و پس از آن فیلمی درباره برده‌داری در آمریکا. بنابراین فیلم‌هایی که می‌سازید با فیلم‌های قبلی‌تان ارتباطی ندارد، اما با این حال شنیدن این خبر که استیو مک‌کوئین قرار است یک فیلم سرقتی بسازد تعجب‌آور بود. می‌خواستید فیلمی بسازید که بیشتر ژانر‌محور باشد؟
همه چیز در یک بازه زمانی مشخص شکل گرفت، اما در مورد ساخت فیلمِ ژانری مثل این باید بگویم که قرار بود این فیلم در همان دقایق اولیه شتاب و هیجان زیادی داشته باشد و من این ایده را دوست داشتم. قرار بود فیلم یک مسیر پر‌فراز‌و‌نشیب را طی کند؛ مثل یک رولر کوستر. این موضوع که حتی پیش از این که مردم در سالن سینما بنشینند، حدس و گمان‌ها و انتظاراتی درباره فیلم وجود داشت، مرا هیجان‌زده می کرد. این مسائل به روایت داستان کمک می‌کند.
این فیلم بر اساس یک مینی سریال ساخته شده که وقایع آن در بریتانیا می‌گذرد. چرا تصمیم گرفتید محل رویداد وقایع را تغییر بدهید و شیکاگو را انتخاب کنید؟
بله، وقایع داستان اصلی در لندن می‌گذرد. دوست داشتم ایده اولیه این داستان را بگیرم و آن را وارد یک شهر مدرن کنم و آن شهر برای من شیکاگو بود. این شهر همه چیزهایی را که می‌خواستم داشت: مبارزه، کنترل پلیس، فساد، سیاست و مذهب. همه نوع از هم گسیختگی در آن وجود دارد؛ به ویژه جدایی گروه‌های مختلف: ایرلندی‌ها، ایتالیایی‌ها، سیاه‌پوستان آمریکایی و اهالی آمریکای لاتین. فضای جالب این شهر برای ساخت این فیلم مناسب بود.
گفته بودید آنچه در این داستان برای‌تان جذاب بوده، جایگاه و موقعیت زنان است. شما زمانی که مینی سریال «بیوه‌ها» را دیدید، نوجوان بودید. چه چیزی باعث شد این مینی سریال تا مدت‌ها ذهن‌تان را به خود مشغول کند؟
خب، چون این مشکلات تمام نشد. در تمام سال‌های پس از آن، وضعیت زنان بهتر نشد. در حقیقت شاید حالا به دلیل جنبش «من هم»، مردم نسبت به برخی مسائل آگاه شده‌اند؛ مسائلی که 35 سال قبل در یک مجموعه تلویزیونی مطرح شد. این مینی سریال در ذهنم ماند، چون هیچ چیز تغییر نکرد.
در این فیلم مسئله فساد سیاسی در شیکاگو نیز مطرح می‌شود.
بله، این فیلم ساخته شده تا مردم را نسبت به این مسئله آگاه کند. با استفاده از استعاره این مسئله را مطرح کردیم که این چهار زن هر کاری می‌توانند انجام دهند. آنها نماد آمریکا هستند. این کشور بر پایه نسل‌کشی و برده‌داری شکل گرفته، اما مهم این است که این زن‌ها از نقاط مختلف جهان آمده‌اند تا آمریکا را بسازند. آنها می‌دانند بدون هم کاری نمی‌توانند بکنند، بنابراین با هم متحد می‌شوند تا به اهداف‌شان برسند. مردم باید به فکر هم باشند تا بتوانند قدرت را به دست بگیرند و این کاری‌ست که این زن‌ها انجام می‌دهند.
اما آنها چیز مهمی را تغییر ندادند. شرایط سیاسی تغییری نکرده بود و درست مثل گذشته بود.
خب، این دنیایی‌ست که ما در آن زندگی می‌کنیم. هر اتفاقی که بیفتد، بعضی چیزها خارج از کنترل ما هستند و مشکلاتی هم هستند که با کمک هم می‌توانیم آنها را مدیریت کنیم، اما گاهی برخی پرسش‌ها بی‌پاسخ می‌مانند. بنابراین باید با هم متحد شویم و سعی کنیم شرایط را تغییر بدهیم. این مسئله واقعا مهم است.