مارک میلار، کامیک‌نویس معروف درباره دلیل شکست فیلم‌های ابرقهرمانی دی‌سی-وارنر معتقد است: «ماجرا خیلی ساده است! شخصیت‌ها به اندازه کافی سینمایی نیستند. این را منی می‌گویم که طرفدار پروپاقرص دی‌سی هستم و قهرمانان آن را به مارول ترجیح می‌دهم. اما فکر می‌کنم به جز بتمن، باقی آن‌ها حول هویت پنهان خود بنا نشده‌اند و فقط روی قدرت ماورایی‌شان تاکید شده است. این همان مشکلی است که مارول ندارد و کاراکترهایی مثل مت مرداک یا پیتر پارکر یا هرکدام از مزدان ایکس، حول هویت فردی خود بنا شده‌اند. بتمن را هم شما درک می‌کنید و برایش نگران می‌شوید، اما مثلا گرین لنترن؛ حلقه‌ای دارد که به او امکان می‌دهد تخیلاتش را به صورت سه‌بعدی و با پلاسمای سبز ظاهر کند، اما مثلا به رنگ زرد حساس است! چطور ممکن است بتوان با این کاراکتر فیلم ساخت؟ شاید در سال 1952 باورپذیر بود، اما حالا تماشاگر اصلا با آن ارتباط نمی‌گیرند.
کارگردانان کاربلد، نویسند‌گان چیره‌دست، بازیگران بزرگ و یک عالمه پول تزریق می‌شوند، اما فیلم‌ها جواب نمی‌دهند. زمان زیادی از خلق قهرمانان گذشته است و کمی قدیمی به‌نظر می‌رسند. بچه‌ها به این کاراکترها نگاه می‌کنند و زیاد باهاشان حال نمی‌کنند، حتی سوپرمن. من عاشق سوپرمن هستم، اما متعلق به تصویری از آمریکا است که دیگر وجود خارجی ندارد؛ آمریکای قرن بیستم.»