برگزاری مجدد «مِتگالا» بعد از وقفه‌ی یک ساله که در زمان همه‌گیری کرونا مثل خیلی مراسم‌ها دچار چالش شده بود، با واکنش مثبت مخاطبان و فعالین حوزه سرگرمی و پوشاک مواجه شد. درست مانند فرش قرمز جشنواره ونیز امسال که بعد از مدت‌ها یک فرش قرمزی واقعی برای سینما به‌حساب آمد! اما این همه واکنش مثبت و نوعی دلتنگی ناشی از زمانه پر از محدودیت کرونا علتش چیست؟ آیا واقعا لباس پوشیدن یک عده که کار اصلی‌شان چیز دیگری است اینقدر اهمیت دارد که یک سال نبود یا برگزاری با محدودیتش این شکلی به چشم بیاید؟
kr
حضور در صنعت سرگرمی در بالاترین سطح، حضوری جدی، تمام وقت و همه جانبه است. در این صنعت چهره‌هایی هستند که خودشان برند هستند و توجهات همیشه بهشان جلب است، این افراد با کیفیت بالای کارشان می‌توانند هر لحظه در هر جا حواس‌ها را معطوف خودشان کنند و تمام فعالیت‌هایشان مهم محسوب می‌شود. ولی اکثر فعالین این حوزه لئوناردو دی‌کاپریو، دنیل دی لوئیس یا رابرت دنیرو و مریل استریپ نیستند! درست است که مثلا در مراسم‌های فشن، لباس‌ها برای دیده شدن باید به قامت یک نفر بنشینند ولی به همان میزان همان افراد هم برای جلب توجه به لباس‌ها نیاز دارند! پس افرادی که در سطح فوق حرفه‌ای و انگشت‌شمار قرار نمی‌گیرند، باید برای تمام لحظات تعبیه شده برای جلب توجه برنامه داشته باشند و حتی با صنایع دیگر مثل خوراک، پوشاک و ورزش تعاملی جدی داشته باشند تا بتوانند بقا پیدا کنند. حضور مدون در مراسم‌های سینمایی، فشن، موسیقی و… همه و همه منجر می‌شوند که هنرمند فعال در صنعت سرگرمی، در بازار پر از رقیب بتواند خودش را حفظ کند. بازیگر، خواننده، مدل و مجری و… همه‌شان نیاز به مخاطب دارند تا تهیه‌کننده یا سرمایه‌گذار رویشان حساب باز کند، کاملا ثابت شده که اگر کسی در فرش قرمزها به‌چشم بیاید و برندهای پوشاک برای کار با او غش و ضعف کنند، آن فرد در آن سال در هر بخشی، موفقیت و درامد سرشاری نصیبش خواهد شد. آمریکا به‌عنوان لوکوموتیو فعلی این صنعت، اصل حفظ بازار و متعاقبا تبلیغات قوی را خوب جا انداخته؛ به این منظور در تمام موضوعات نیاز به بریز و بپاش و تجمل کاملا ضروری است و با تبلیغات گسترده و هوشمند، مسیر موفقیت صنایع مختلف مانند کلافی در هم پیچیده به یکدیگر وابستگی کامل دارند.
تبلیغات هوشمند، اقتصاد قدرتمند ایجاد می‌کند. مثلا وقتی یکی از صنایع مثلا پوشاک و مد در زمانه‌ای مانند کرونا ضربه می‌خورد (چون واضحا در زمانه‌ی قرنطینه پوشاک کاملا از اولویت همه خارج می‌شود)، دیگر صنایع مثل سینما فورا به کمک آن می‌آید و ناخودآگاه دوباره آن را به حرکت در می‌آورد. برای همین است که نبود یا کمبود هر بخشی فورا به چشم مخاطب می‌آید و توجهات گسترده به آن منجر با احیای آن صنعت می‌شود.