جشنواره فیلم نیویورک هم با نمایش «واندر ویل» آخرین ساخته وودی آلن به کار خود پایان داد. اولین کسانی که فیلم تماشا کرده‌اند، واکنش‌های متناقضی نسبت به آن داشته‌اند. در ادامه بخشی از نقد پلی‌لیست این درام جدید وودی آلن را مرور می‌کنیم.
«واندر ویل»(چرخ فلک) بزمی تشکیل شده از نور و رنگ و لذت است که با بهترین فیلمبرداری، انتخاب بازیگران عالی و توجه بی‌نقص به جزییات زمان ساخته شده. فیلمبردار ویتوریو استورارو به طرز دوست داشتنی چهره‌ی بازیگران را برق می‌اندازد. کیت وینسلت به ندرت در چنین نقشی بوده که اجازه دهد در راهی نو و تازه بال‌هایش را باز کند و شکوفه دهد و جیم بلوشی در نقش همسری ناراضی عالی است.
صحنه‌ها در کونی آیلند 1950 به سوزی بنزینگر طراح صحنه اجازه هنرنمایی کم نظری داده. هرچند در ابتدا «چرخ و فلک» اعلام می‌کند که تازه‌ترین اثر نوشته و کارگردانی شدهی وودی آلن است، برای فیلمی با این حد خودآگاهی زمانی که به جنبه‌هایی می‌رسد که قرار است بازتاب نگاه و زندگینامه‌ی مولف را در آن ببینیم از چنین عملی بازمی‌ماند. جدای از این‌ها اینجا با لحنی ناصاف و ناجور و تحقیر مشخصی نسبت به پروتاگونیستش مواجهیم.
اگر «جاسمین غمگین » را غزل آلن از روی تنسی ویلیامز در نظر بگیریم اینجا ادای احترامی است به یوجین اونیل که حتی اسمش هم به میان می‌آید. پس از زیبایی ساخته شدهی مشترک وودی آلن و ویتوریو استورارو، «کافه سوسایتی» این بار استورارو و آلن دوباره همکاری کردند تا از بصری زیباترین فیلم کارنامه‌ی کارگردان کهنه کار را بسازند.
قطعا زمان دهه پنجاهی فیلم و تیم جلوه‌های ویژه به این نکته کمک کرده‌اند. بدون شک با توجه به مضمون فیلم نمی‌شود اجازه نداد که خود زندگینامه‌ی مشابه آلن و اتفاقات اخیر واینستاین تجربه‌ی دلنشین دیدن فیلم را جهت ندهند اما اگر تمام حرف و حدیث‌های زندگینامه‌ای و سایه‌های جهان واقعی را کنار بگذاریم فیلم هر چند به شدت زیبا است اما فیلمی است ناقص.