ترجمه:ارغوان اشتری
پارک چان-ووک از فیلم مشهورش اولد بوی (2003) که برنده جایزه بزرگ جشنواره کن 2004 شد، به سرعت به چهره سینمای کره در صحنه جهانی تبدیل شد. آثار چان-ووک از منطقه امنیتی مشترک(2000) تا کنیز(2017) طنز تلخ و عواطف را در بستر داستان‌گویی روشن‌گر بیان می‌کند.
او مشهور به سبک بصری متمایز و خشونت افراطی در کارنامه فیلم‌سازی است که امضای شخصی خود را گسترش داده است. پارک چان-ووک به واسطه نگاه سینمای یگانه‌اش بارها نامزد جوایز متعدد شده و جوایزی را در جشنواره‌های جهانی برده است. شهرت او در جشنواره کن سبب شده تا در کره روی او اسم «پارک کن» را بگذارند.
چان-ووک در جشنواره کن برای درام ترسناکِ خون آشامی عطش(2009) جایزه ویژه داوران را برنده شد و برای تصمیم جدایی جایزه بهترین کارگردانی را گرفت و مجموع جوایزش را در کن به عدد سه رساند.
تصمیم جدایی با نقش‌آفرینی پارک هائه –ایل (هائه جون) و تانگ وی (سئو رائه) داستان کارآگاه پلیس و دچار بی‌خوابی است که بیوه جذاب، مرموز و مهاجر چینی را تعقیب می‌کند، زن جوانی که متهم به پرتاب همسرش از بالای صخره است. تصمیم جدایی برخلاف دیگر فیلم‌های عاشقانه پلیسی است که زنی اغواگر، کارآگاه پلیسی را می‌فریبد.
پارک چان-ووک می‌گوید: «من پیرنگ را برای پرهیز از کلیشه‌ها چندلایه نوشتم. پس از آن‌که هائه-جون ناحیه کاری خود را عوض می‌کند و به منطقه ساحلی منتقل می‌شود، محلی که همسرش در نیروگاه هسته‌ای کار می‌کند، گره‌ها و پیچ‌های ملودراماتیک فراوانی در پیرنگ به ظاهر قابل پیش‌بینی اضافه می‌شود، در نیمه دوم فیلم ابهام احساسات سئو رائه به کارآگاه برطرف می‌شود.» پارک چان-ووک درباره خلق شخصیت‌های بکری که کلیشه‌ها را به چالش می‌کشند، توضیح می‌دهد: «قهرمان مرد پلیس است، اما شبیه پلیس‌هایی نیست که به دیدن آن‌ها عادت داشتهایم. او دقیق و مرتب است. وسایل شخصی خود را در کت و شلوارهایی می‌گذارد که 12 جیب در کت و 6 جیب در شلوار دارد. قهرمان زن، متهم به قتل و دارای وقار و رفتاری فرز است.»
تنش میان شخصیت‌های اصلی به روشی دقیق و پیچیده به تصویر کشیده شده است.
پارک چان-ووک تصریح می‌کند: «می‌خواستم داستانی کلاسیک بسازم که احساسات کاراکترها درون‌شان غلیان دارد، اما در ظاهر انسان‌های آرامی هستند. تاکید داستان بر عاشقانه‌های بزرگسالان است و به روابط انسان‌های بالغ می‌پردازد. هرچه پا به سن می‌گذاریم، در موقعیت‌ها و شرایط ِ موعود ابراز احساسات‌مان دشوارتر می‌شود.» کارگردان تصمیم جدایی روشن می‌کند که زمان نوشتن فیلمنامه بازیگران نقش اصلی تانگ وی و پارک هائه-ایل را در ذهن داشتم. «من حتی پیش از تمام شدن نوشتن فیلمنامه، با تانگ وی ملاقاتی داشتم و نقش سئو را به او پیشنهاد دادم. ویژگی‌های شخصیتی تانگ که در ملاقات با او مشاهده کردم، در بازنویسی فیلمنامه اضافه شد. من برای پارک هائه-ایل همین روش را به کار بردم.»
پارک چان-ووک علاقه بازیگر چینی تانگ وی را برای آموختن زبان کره‌ای را ستایش کرد. «تانگ وی کاملا درباره یادگیری قدم به قدم زبان کره‌ای سمج بود تا تفاوت‌های ظریف دیالوگ‌ها را بفهمد. او فقط تلاش نمی‌کرد دیالوگ‌ها را سریع حفظ کند، عمیقا معنی دیالوگ‌ها را می‌فهمید.» دو قهرمان اصلی بده-بستان پرحرارتی روی پرده دارند. پارک هائه-ایل تنگنای اخلاقی هائه جون میان حس وظیفه‌شناسی به عنوان پلیس و علاقه مهارنشدنی قلبی را منتقل می‌کند، درحالی‌که تانگ وی حدس و گمان تماشاگران را تا پایان فیلم درباره شخصیت سئو رائه را حفظ می‌کند. تمرکز فیلم‌های اول پارک چان-ووک شبیه دیگر فیلم‌سازان هم‌نسل او بر شخصیت‌های مردان بود:کاراکترهای بد و هذیانی که مستعد سوتفاهم هستند. فیلم‌های اخیر پارک چان-ووک به سمت دیدگاه‌های زنان رفته است.
فیلم‌هایی مانند بانوی انتقام(2005)، عطش (2009) و کنیز(2009) شخصیت‌های مضحک، خشن و حتی ترسناکی را به نمایش می‌گذارند که پیچیدگی دارند. پارک چان-ووک می‌گوید: «من برای خلق شخصیت‌های زن تلاش مضاعفی انجام نمی‌دهم. صرف نظر از جنسیت، سن یا قومیت تمام تلاشم را برای شخصیت‌پردازی اصیل انجام می‌دهم که به نوعی بازگوپذیر است.» برخلاف فیلم‌های قبلی پارک چان-ووک که درجه بندی نمایش R به دلیل صحنه‌های خشن یا بی‌رحمانه می‌گرفت. تصمیم جدایی درجه نمایش PG-15 گرفته است. دو کاراکتر کارآگاه و سئو رابطه افلاطونی را می‌پرورانند. به عنوان مثال صمیمت و گرمای خاصی در نحوه نگاه کارآگاه و سئو وجود دارد. موسیقی و رنگ‌های تند فضا را تشدید می‌کند. پارک چان-ووک عقیده دارد که روحیه و صمیمت عاطفی قلب مردم را بیشتر تکان می‌دهد و فیلم را فریبنده می‌کند.» او معنی عنوان فیلم را توضیح می‌دهد: «پس از صحبت با جونگ سئو-کیونگ ، که با هم فیلمنامه را نوشتیم، این عنوان را انتخاب کردم. تصمیم‌گیری در مورد موضوعی تقریبا هرگز منجر به یک کنش نمی‌شود. اجرای تصمیمات گاهی از اوقات به شکست منتهی می‌شود. ما فکر کردیم چنین عنوانی توصیف می‌کند که چگونه تصمیم سئو برای ترک هائه جون به طور کامل شکست می‌خورد.»
منبعkoreatimes.co.kr/ فیلمنگار