تا به این لحظه در میان فیلم‌های امسال «دانکرک» و «شکل آب» بیشترین تحسین را از سوی منتقدان دریافت کرده‌اند. حالا یک فیلم ارزان و مستقل گوی سبقت را از سایر آثار ربوده و به پدیده سال تبدیل شده است. نمایش «پروژه فلوریدا» در جشنواره تورنتو با تشویق و تحسین بی‌سابقه‌ای رو‌به‌رو شده و خیلی‌ها بلافاصله آن را بهترین فیلم سال نامیده‌اند. ساخته جدید شان بیکر سرگذشت یک دختر بچه شش ساله در منطقه‌ای مسکونی در فلوریدا را روایت می‌کند و ویلم دفو تنها بازیگر سرشناس آن است. موقعیت کنونی فیلم را می‌توان به نمایش اول «مهتاب» در جشنواره تلوراید سال گذشته تشبیه کرد.
«پروژه‌ی فلوریدا» فیلمی از جنس فقر است. اما فقر نه صرف به نبود پول و تأمین مایحتاج زندگی فقط برای نفس کشیدن، بلکه بقا. فقر همه جانبه‌ای که زندگی کودکان زیادی را تهدید می‌کند، کودکانی که زاده‌ی لذت و فراموشی شاید چند ساعته‌ای هستند که ریشه دواندن فقر مواجه‌شان با چالش‌های زندگی را بیش از پیش دشوار کرده است.
داستان فیلم روایت مونی دختر شش ساله‌ای است که در یک متل با مادر نسبتا معلوم‌الحالش زندگی می‌کند. بچگی کردن و پستی و بلندی‌های آن تم اصلی ماجرا را تشکیل می‌دهد که از قضا وجود مدیر متلی با بازی درخشان ویلیام دفو آن را جذاب‌تر هم کرده است. بازیگران نقش مادر و دختر هردو اولین حضور خود را در سینما تجربه کرده اند و کیفت بالای نقش‌ها نشان از توانایی و استعداد بالای شان اس. بیکر، کارگردان کار است.
از دیگر هوشمندی‌های فیلم سبک خلق کاراکترهای کودک فیلم است که در جهانی رنگارنگ که مجیک کینگ‌دام دیزنی همه جایش را احاطه کرده، اجازه‌ی بچگی کردن داشته اند. اتفاقی که در بیش‌تر فیلم‌ها شاهد آن نیستیم، یعنی کودکان تصنعی‌ای که یا هوش برتر خاصی دارند و خلاف دنیای بچه‌ها راه می‌روند و یا همگام با بزرگترها حرف‌های پرادا می‌زنند. اما «پروژه‌ی فلوریدا» از کلیشه بچه‌های خاص و لوس فیلم‌ها بیرون آمده، بچه‌هایش گاه احمقند و گاه شیطانی می‌کنند، گاهی هم با کارهای دور از انتظار، شیطنت‌های ذهن باهوش و خلاقشان را به رخ می‌کشند.
فیلم که در بخش دو هفته با کارگردانان جشنواره کن به نمایش درآمده بود بعد از اکران نظر اکثر منتقدان را جلب کرده و از آن به عنوان فیلمی تماشایی و سرپا یاد می‌شود و در بعضی لحظات یادآور «پسرانگی» لینکیلتر شده است.