محمد جلیلوند
جشنواره فیلم فجر به گواه تاریخچه چهل و دو ساله اش هیچگاه با ژانر کمدی مهربان نبوده و جز چند استثنا همچون: آپارتمان شماره 13 به کارگردانی یدالله صمدی و اجاره نشین ها ساخته داریوش مهرجویی، به ندرت صاحب سیمرغ بلورین شدند. بخشی از این موضوع به سلیقه داوران و بخش مهم دیگر به سیاست های نانوشته جشنواره بازمی گردد که تمرکزش بیش از همه روی ملودرام های اجتماعی است. فیلم سینمایی «دو روز دیرتر» به کارگردانی اصغر نعیمی که خود در گذشته ای نه چندان دور از اهالی رسانه بوده، یکی از معدود کمدی های جشنواره امسال است که در نخستین روز جشنواره برای اهالی رسانه به نمایش درآمد.
در مواجهه با فیلم هایی از این جنس می توان روی چند پارامتر متمرکز شده و با تکیه بر آن پیش رفت. نخست فیلمنامه است که در آثار کمدی مبتنی بر یک سری کلیشه شکل گرفته و نویسندگان برای خنداندن تماشاگران هم روی آشنایی ذهنی آنها حساب ویژه ای باز می کنند. کاری که نویسندگان «دو روز دیرتر» هم انجام داده و ردپای آن را می توان در جای جای فیلم مشاهده کرد. فیلم شروع خوبی داشته و شخصیت های اصلی خود را تا حدود زیادی معرفی می کند و سپس نقطه عطف نخست را رقم می‌زند. اتفاقی که قصه را وارد فاز تازه ای کرده و قهرمان هایش وارد ماجراهایی می‌شوند.
. تقابل دو نسل یکی از درونمایه های فیلمنامه فیلم است که البته کمرنگ و کلیشه شده بوده و تنها در قالب چند دیالوگ خلاصه شده است. در پرداخت شخصیت ها شاهد تعدادی تیپ آشنا هستیم که تماشاگر علاقمند و پیگیرتر سینمای ایران را به یاد نمونه های مشابه می اندازد. به خصوص شخصیت غلامحسین که روی مساله‌ی برای دخترش مریم پافشاری زیادی کرده و شرطی می گذارد که مریم و همسرش سهیل را را وارد یک لابیرنت می کند. مریم و سهیل نز با وجود آن که شخصیت های محوری به حساب می آیند، بیرمق از کار درآمده و تماشاگر با فاصله نسبت به آنها می‌ایستد.
بخش مهمی از بار کمدی فیلم هایی از این جنس پس از فیلمنامه روی دوش بازیگران آن است که دو روز دیرتر در این باب چندان موفق نبوده است. فرهاد آییش برای خلق شخصیت غلامحسین سراغ شخصیت هایی رفته که سال ها پیش و در دهه هشتاد چندتایی از آن را ایفا کرده و نوآوری چندانی به خرج نداده است. زوج پردیس احمدیه و سینا مهراد تا حدودی بده-بستان خوبی دارند و لحظات بامزه ای را می‌آفرینند که برای یک کمدی جذاب، کم بضاعت به نظر می رسد.
دو روز دیرتر به عنوان یک کمدی که برای اکران در سال 1403 ساخته شده، نکته دندان گیر چندانی برای تماشاگر نداشته و برای رقابت با دیگر کمدی های در نوبت اکران کار سختی پیش روی دارد.