▪️ترجمه:یاس قانعی
مارتین اسکورسیزی فیلم ساز سرشناس و تاثیر گذار سینما که برای سبک بصری متمایز، داستان گویی جذاب و شور بی همتایش به هنر شناخته می شود.آثاری ساخته است که هم تماشاگران را به چالش کشیده و هم آن هارا سرگرم کرده. او جوایز بسیاری مانند اسکار، بفتا، گرمی، امی و غیره دارد.
اسکورسیزی برخی از بهترین فیلم هایش را با لئوناردو دی کاپریو ساخته است. او اخیرا در مصاحبه ای درمورد تجربه کار کردن با لئوناردو حرف زده است.
بیش از دو دهه است که مارتین اسکورسیزی و لئوناردو دی کاپریو در دنیای سینما از هم جدا ناپذیر بوده اند. همکاری آن‌ها فیلم های بسیار مهمی را عرضه کرده است و غیرممکن است که با مطرح کردن یکی از آن ها بحث دیگری پیش نیاید. از اولین همکاری‌شان در دارودسته نیویورکی تا الان، اسکورسیزی و دی کاپریو به طور مداوم باهم همکاری های منحصر به فردی خلق کرده‌اند.
با حساب فیلم جدید مارتین اسکورسیزی(قاتلان ماه کامل)، دی کاپریو و او برای هفتمین بار باهم همکاری می‌کنند. به نظر می‌رسد که این کارگردان معروف دلایل علاقه به همکاری با ستاره گرگ وال استریت را در این مصاحبه توضیح داده است.
اسکورسیزی گفته که توانایی دی‌کاپریو برای غرق کردن خود در قلمروهای عاطفی پیچیده او را تحت تاثیر قرار داده است ولی مهم تر از آن، این کارگردان با حالت بیانی صورت او مسحور شده است که دی کاپریو را ذاتأ بازیگر می‌سازد.
« او خودش را به جاهایی می‌برد که بسیار سخت و پیچیده است. و گاهی ما از طریق پیچیدگی می‌توانیم به شفافیت برسیم و معمولا دی کاپریو آن را در حالت بیانش نشان می‌دهد، در چشم هایش، در صورتش. من همیشه به او می‌گویم که ذاتأ بازیگر است. من می‌توانم از او نمای بسته(کلوزآپ) بگیرم و او می‌تواند در این میان به هیچی فکر نکند، من می‌توانم هرصحنه‌ای را با آن نمای بسته ، میان‌برش (اینترکات) بزنم و مردم هنوز هم بگویند که دی کاپریو عجب واکنشی نشان می‌دهد! این پدیده ی کولشف است. تو می‌توانی هر کاری با او انجام بدهی. یک چیزی در صورتش وجود دارد که وقتی دوربین روی چشمانش ، کوچیک ترین حرکتش قفل می‌شود، تماشاگر همه چیز را می‌فهمد.»
▫️*جلوه‌ی کولشف یا با تعبیر درست‌تر پدیده‌ی کولشف نظریه ای‌ست که در مونتاژ فیلم توسط لف کولشوف که یک فیلم ساز اتحاد جماهیر شوروی بود، در بین سالهای ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ مطرح شد.این پدیده که در واقع اتفاقی ذهنی است نشان می‌دهد که توالی دو تصویر می‌تواند باعث ایجاد معنایی در ذهن تماشاگر شود که به خودی خود در هر کدام از تصاویر وجود نداشته باشد.