آرش خیروی
درگذشت چستر بنینگتون خواننده اصلی گروه به یادماندنی لینکین پارک بیش از این که خبر از فقدان یک خواننده و ترانه‌سرای درجه یک داشته باشد غروبی است بر یکی از بزرگان دورهای از موسیقی برای نسل دهه شصت در ایران و دهه نود میلادی. دورهای که نوجوانان و جوانان به آخرین نفس‌های موسیقی متال حقیقی و قوی گوش می‌دادند و یک عده جوان خلاق در کنار گروه‌هایی مانند کورن، لیمپ بیزکیت، و حتی کید راک شیوه‌ای جدید از موسیقی متال و هارد راک را به آن‌ها معرفی کردند و آن تلفیقی دلچسب بود از متال و رپ.
موسیقی رپ اصیلی که اصلا شبیه هیپ هاپ و آر اند بی‌های بی حال و نرم و نازک این روزها نبود و با هارد راک و متالی پر خون و وحشی پیوندی دلنشین و تاثیرگزار خورده بود. در میان همه این گروه‌ها که اغلب زود از صحنه خارج شدند لینکین پارک به دلیل ترکیب حرفه‌ای، جدی‌تر و پاپ‌تری که داشت و همچنین تداوم و استمرار در ساخت آثار و آلبوم‌هایش و از آن مهم‌تر اجراهای درخشان بر روی صحنه، بیش از سایرین مورد توجه قرار گرفت.
در این جمع خلاق و دوست داشتنی و پیشرو، صدای منحصر به فرد، رعب آور و سوزاننده بنینگتون بسیار قابل توجه بود. نوایی جیغ مانند که برای جوانان این نسل که به جای شنیدن آواز بلبل و قناری و سافت راک‌های سترون، به شنیدن غرش‌های مهیب صنعتی و بر خورد فلزات بر روی هم و اصطکاک چرخ‌دنده‌ها در کنار صداهای برآمده از تکنولوژی علاقه بیشتری داشتند گوش‌نواز بود.
افسوس که زندگی او مانند به یادماندنی‌ترین نقش آفرینی سینمایی‌اش در فیلم اره، کوتاه و مرگش دردناک بود. بنینگتون مانند کرت کوبین، جیم موریسون، سید برت، جیمی هندریکس و نمونه‌های شوریده و سرگشته دیگر موسیقی راک که نبوغ به شکل بی رحمانه‌ای برایشان گران تمام شد، خیلی غیر قابل انتظار از دنیای موسیقی خارج شد و حسرتی بزرگ بر دل دوستارانش گذاشت. او هرگز نمی‌خواست کسی باشد که زندگی او را همیشه به مبارزه می‌طلبد. اما انگار همین سرنوشت‌اش بود و در نهایت او بود که در برابر این‌همه رویارویی کم آورد و خودش پایانش را با دستان خودش رقم زد.