بازیگریِ واکین فینیکس در نقش دلقک گاتهام سیتی، کاراکتر جوکر را به یک چهره کلاسیک تبدیل کرد. «بلوار ناامیدی»، فیلم تازه‌ی او می‌تواند حتی از جنبه بازیگری دستاورد بهتری از فینیکس باشد. فینیکس در کارنامه بازیگری خود کاراکترهایی با بیماری‌های روان رنجوری ایفا کرده است از فردی کوئل در «مرشد» گرفته تا نسخه غیرواقعی از کاراکتر خودش را در «من هنوز اینجا هستم» که آسیب‌پذیری، جدیت بی سرو صدا و مبارزات شخصی فینیکس را بازتاب می داد – واکین در مورد اضطراب فلج‌کننده‌اش صحبت کرده است – که به او اجازه داده این نقش‌ها را با اصالت شگفت‌آور و حساسیت مناسب بازی کند. جوکر او را در آزمون سخت تری قرار داد: بازی در نقش یک شخصیت عصبی در یک فیلم براساس کتاب مصور.
.
واکین فقط از این آزمون سربلند بیرون نیامد، بلکه یکی از تحسین‌شده‌ترین نقش‌آفرینی‌های ده سال گذشته را بازی کرد، و ثابت نمود که فیلم‌های کمیک‌بوک می‌توانند بسیار بیشتر در چنین روندی قرار بگیرند . جوکر ِاو، با نام اصلی آرتور فلک، هم همدلی برانگیز و هم نفرت انگیز است. او اغلب در یک سکانس شاد و متفکر، ملایم و سادیست به طور توامان است، و فینیکس سکانس رقص را در «جوکر» با مهربانی اجرا می کند. با این حال، تصویر واکین از جوکر خالی از انتقاد نبوده است. در فیلم، آرتور وقتی داروهایش را کنار می‌گذارد خشن می‌شود. به نظر می رسد این امر این کلیشه را تداوم می بخشد که خشونت و بیماری روانی با هم مرتبط هستند، در حالی که در واقعیت عکس آن صادق است.
.
فینیکس تمام تلاش خود را با نقش انجام می دهد، و در واقع، بیشتر انتقادات روی فیلم متمرکز بود، نه بازی او. برای بسیاری از منتقدان، شباهت جوکر به راننده تاکسی مارتین اسکورسیزی و سلطان کمدی بسیار آشکار است. از دیگر انتقادات این فیلم می توان به دیالوگ های کلیشه ای، نمادگرایی آشکار و داستانی قابل پیش بینی اشاره کرد. در پایان، اگر جوکر برای چیزی به یادگار بماند، بیشتر به خاطر اجرای پیچیده و روح‌انگیز فنیکس خواهد بود. با این حال، فیلم بعدی او می تواند نقطه عزیمت تازه ای برای این بازیگر بزرگ و شایسته باشد.